سرشت انسان بر محبت کسی است که به او نیکی کرده است و یا واسطه احسان و نیکی بوده است. بدیهی است اگر این احسان و یا واسطه نیکی بودن تذکر داده شود، محبت ایجاد می گردد. در حدیث است که امام در تفسیر آیه ای از آیات قرآن در خصوص حضرت موسی علیه السلام می فرمایند: خدای تعالی به موسی وحی فرمود که مرا نزد خلقم محبوب کن. موسی گفت: چگونه؟ فرمود: به آنها نعمت ها و بخشش ها مرا یادآوری کن تا مرا دوست بدارند.
از آنجا که تمام نعمت های فراوان و عنایات بی پایان خداوند که ما را فرا گرفته است، به برکت وجود مقدس امام عصر ارواحنا له الفداء و به واسطه اوست، در نتیجه نهاد و سرشت ما به محبت او سرشته شده است.
اما در محبت آن حضرت ویژگی و خصوصیتی است که مقتضی امر مخصوص آن جناب میباشد و در حدیث معراج پیامبر نیز می دانیم که خداوند، ائمه علیه السلام را به پیامبر صلي الله عليه و آله و سلم می نمایاند به صورتی که حضرت مهدی ارواحنا له الفداء مانند ستاره درخشانی در میان ایشان بوده است و خدا این جمع را اینگونه معرفی می کند: اینان امامان هستند و این قائم است، حلالم را حلال و حرامم را حرام می نماید و از دشمنانم انتقام می گیرد. ای محمد، او را دوست بدار که من او را و دوست دارنده او را دوست دارم.
یکی از دلایل این اختصاص این مطلب است که محبت و شناخت آن حضرت از محبت و معرفت امامان دیگر جدا نمی گردد، در حالی که عکس آن چنین نیست و ممکن است فردی نسبت به امامان دیگر محبت و معرفت داشته باشد ولی نسبت به آن حضرت معرفت و محبت نداشته باشد. بنابراین اگر انسان آن بزرگوار را بشناسد و او را دوست بدارد، حقیقت ایمان در او کامل می گردد. لذا با هم بخوانیم:
اللهم عرفنی نفسک فانک ان لم تعرفنی نفسک لم اعرف رسولک .... [1]