تعبيرى است شاعرانه كه عاشقان و دوستداران مولا، به واسطه نرجس خاتون نسبت به حضرت مهدى ارواحنا له الفداء مى دهند. از اين تشبيه، بيشتر در سرودها و اشعار فارسى استفاده مى گردد:

بيا تا نغمه شوق از نهاد خاک برخيزد

غبار از خاطر؛ آيينه افلاک برخيزد

به هنگام ظهور تو، تو اى خورشيد نورانى

به پيش پاى تو چون خاكيان افلاک برخيزد

مگر حرف مرا تكرار سازد اى گل نرگس

سخن با كوه مى گويم، كزو پژواک برخيزد.[1]