ماه رمضان مي رود تا بعد از يك دوره ي یازده ماهه به ماهه دوازدهم سال بعدي برسد و دوباره ...
اما خوش به حال من كه با ماه دوازدهم ام
در ثانيه هاي خلقت در حال گردش در مَدارِ خلقتم
خوش به حال من كه با ماه دوازدهم ام
عصاره و باقي مانده ي 11 ماه ديگر
خدا را شكر كه من مهدي دارم
شنيده ام عيد فطر، بزم شكرگزاري من است از خالقم براي نعمت هايش
مي خواهم شكر گزار باشم براي بامهدي بودن
خداي من فرمود شكر نعمت نعمتت افزون كند
حال من هم مُدام
شكرِ نعمتِ "حضوره" مهدي ام را به جا مي آورم
تا خداوند هم نعمتِ "ظهورش" را افزون كند برايم
افطار يعني همين معجزه هاي خدا در زمين
با رُخ دادنِ ظهور
خلقت از روزه ي غيبت به اجبار بايد افطار كند
ظهور همان اذنِ خوردنِ روزه است
كه با اذانِ كنار كعبه ات تمام اهل زمين روزه ي غيبت را باز مي كنند و به ظهور مي رسند
ظهور "خَرقِ عادتي" دوباره است براي اهل زمين
كه در رمضان با اذان مغربش افطار مي كنند براي جسم ها
اما هنگام ظهور بايد با اذان صبحش افطار كنند براي قلب و جان ها
مولاي من
مي بيني اهل زمين اين روزها روزه داره غيبت اند
چشم هاي ما نبايد( نمي توانيم ) تو را ببينند
كوش هاي ما نبايد صداي دل نواز تو را بشنود
زبان ما نبايد نام تو را كه آقاي خلقتي به وصل بخواند
دستهاي ما نبايد عباي تو را لمس كند
كه عبايت همان كَساي سَروَرم محمد است
و لمسِ آن طهارت باطني مي خواهد و .....
روزه ي غيبت اهل زمين اين روزها بلند شده آقاجان
اما ...
بايد طاهر شوم
بايد تمرينِ حضور كنم
بايد به قلبم بياموزم، تو را در لحظه هاي خلقت لمس كند
به چشم هايم بياموزم، تو را در ذرات خلقت ببيند چشم هايم بايد ديدن در حضور را تمرين كنند
بايد با گوشت بشنوم، صداي قرآن خواندنت در حقيقت خلقت پيچيده و در زمان كه در حال گذر است استمراري عاشقانه دارد
تمام ذرات وجودم بايد به نام مهدي "زنده" باشد
و اين "مشق عشق حضور" است
اينگونه من هم به نزديكي عيد فطرِِ ظهور مي رسم
فطريه ام مي شود زندگي كردن با حضورت عزيزه من
پاداش روزه داري ام در حضور با تو مي شود ظهورت
مي شود ديدن هلال ِ ماهِ رويِ زيبارويِ مهدي
و اين است حقيقت عيد فطر