«ان حرمتني فمن ذاالذي يرزقني؟»در هياهوي بي‌انتهاي زمان، ناگها، جنبش نامفهوم و تودرتوي آدم‌ها و پيچش كلاف سردرگم خريد و فروش‌ها و برخورد صداهاي رنگ وارنگ پر از فريب و نيرنگ به ترجمان كلامي‌باز مي‌ايستد:«الهي ان حرمتني فمن ذاالذي يرزقني؟ [1] ارالها اگر تو مرا روزي ندهي؛ كه دهد؟»همه هيچند و تو همه‌اي، و من از چه پي هيچ مي‌دوم؟! پايان اين گام‌هاي پرشتاب كه در پي دنيا مي‌دود تا كجاست؟! كي خواهم ايستاد تا نفسي تازه كنم؟در كدام لحظه تاملي خواهم كرد تا با چشمي بازتر به آنچه هست بنگرم؟! از ياد برده‌ام كه «در دفع كوچك‌ترين ضرر يا در به دست آوردن ذره‌اي نفع به تنهايي ناتوانم» [2] از ياد برده‌ام كه آنچه هست، به دست توست. از ياد برده‌ام كه «روزي دهنده تويي» [3] و «تو بهترين روزي رساني». [4] گر چه از پي روزي دويدن، بازوان همت به كار گرفتن و عزم كوشش كردن، نشانه‌ي شكر و سپاس توست، اما تا كي اين تلاش مي‌تواند خود را در مقام عبادت تو جاي دهد؟خدايا! اگر از خستگي اين جنبش سردرگم براي در آمد بيش‌تر، سحرگاه نتوانم چشم بگشايم و با تو راز گويم؟ و يا حتي اگر از ترس به هم خوردن معامله قدري نماز را به تاخير بيندازم؟ آيا آن گاه هم افتخار عبادت بودن نصيب تلاشم خواهد بود؟ و آيا در پس اين همه بي‌توجهي به تو، سودي عايدم خواهد شد؟اگر روزي‌ام در دست توست، از چه اين تلاش دروغين و بيهوده؟ خدايا! «گويي در طلب روزي به اشتباه افتاده‌ام تا آن كه روزي تو را از روزي‌خواران خواسته‌ام». [5] آب از سرچشمه نجسته‌ام، از پياله‌ي همسايه خواسته‌ام، آن هم به التماس، به فريب، با هزار دغدغه، غافل از جام‌هاي لبريزي كه تو برايم فرستاده‌اي، گويي تو را از ياد برده‌ام!مگر مي‌شود به ياد خدا بود و در معامله هفتاد رنگ مكر و حيله ريخت؟!مگر مي‌شود به ياد خدا بود و در ساختن‌ها و پرداختن‌ها يك دريا فريب جاري كرد؟! مگر مي‌شود به ياد خدا بود و در مسيوليت‌ها هزار «شايد و اما» آورد؟مهربان من! اين نيست آن تلاشي كه تو مي‌خواهي و اكنون با اين مخالفتم و با اين بيراهه رفتنم، اگر تو ياري‌ام نكني، كه مرا ياري كند؟ و اگر تو روزي‌ام ندهي، كه دهد؟ «پس تو بي‌نيازم گردان و روزي‌ام را وسعت ده» [6] اي بهترين روزي دهندگان! [7]