«لاترد حاجتي» [1] آن گاه كه در كوچه‌هاي پرپيچ و خم و پرخطر دنيا، با كوله باري از رنج و الم، تنها و بي‌كس مي‌مانم؛ آن گاه كه حاجتي، بار بر دلم مي‌افكند و نياز، ميهمان زندگي‌ام مي‌شود، مهربانا! تنها به سوي تو رو مي‌كنم، تويي كه مرا از صحراي عدم تا اقليم وجود آورده‌اي؛ تويي كه مرا آورده‌اي، و دنيا دنيا نعمت و احسان در ظرف وجودم ريخته‌اي و اينك با هر نفسي، قدمي، و مرتبه‌اي لبريز از نيازم، روي حاجتم به درگاه توست و جام عطشناك خواسته‌هايم، تنها به لطف تو لبريز مي‌شود. ديگران، كه خود سرشار از نيازند، چگونه مي‌توانند ظرف نياز مرا از اجابت پر كنند؟ هرگز نمي‌توانند! و من نيز هرگز از آنان نمي‌طلبم، تنها به سوي تو رو مي‌آورم و دست نياز به سوي تو دراز مي‌كنم و به درگاه تو نداي دعا بلند مي‌كنم، پس مهربانا! عزيزا! رحيما!«لاترد حاجتي، پيمانه‌ي حاجتم را خالي برمگردان!»دست رد بر سينه‌ي سراسر تمنايم مزن و نگاه اميدم را به تاريكي نوميدي مكشان! تو خود گفتي كه تو را بخوانم تا اجابتم كني، [2] گفتي كه به من نزديكي و چون تو را بخوانم، پاسخم خواهي داد، [3] تو را نسزد كه در دعا به رويم بگشايي و در اجابت را ببندي، زبان نيازم دهي و به كلام اجابت با من سخن مگويي، تو كريم‌تر از آني؛ [4] بخشنده‌تري از آن كه در خواستن را باز كني و در بخشودن را ببندي. [5] تو مهمان نوازتر از آني كه در خانه‌ات را بزنند و در را به مهر نگشايي. تو ريوف‌تر از آني كه چشم به نياز من بدوزي و باران اجابت بر آن نباري، دست خواهشم را كوتاه كني و پاسخم نگويي؛ كه گفته‌اند:«بر شما باد دعا كردن كه به هيچ چيز به مانند آن، به خدا نزديك نمي‌شويد». [6] مهربانا! بنده و آفريده‌ي توام و نيازم تنها به سوي توست. از تو كه از هر چيز بي‌نيازي و غناي محضي، طلب حاجت مي‌كنم و دست نياز به سوي نيازمندان دراز نمي‌كنم. پس تو حاجتم را برآور و از در خانه‌ات مرانم، ابر كريمانه‌ي جود و بخششت را همواره بر زندگي‌ام سايه افكن گردان و باران اجابتت را همواره بر دست نيازم ببار، اي كريم بخشنده!