«الهي! هب لي... لسانا يرفع اليك صدقه».در هياهوي صداهاي جورواجور و كلام‌هاي بي‌انتها، در ميان كلماتي كه بي‌هدف به دنبال هم، رديف مي‌شوند، كلماتي از نور صداقت مي‌درخشند و ريسماني مي‌شوند، از فرش تا عرش، از انسان تا خدا، دستاني به آسمان بلند مي‌شود كه:«الهي! هب لي... لسانا يرفع اليك صدقه؛ خدايا زباني به من بخش كه سخن صدقش به سوي تو بالا رود».زباني كه جز كلام صداقت نداند؛ كلامي بي‌هيچ رنگي از دروغ؛ كلامي‌كه بوي شكوفه‌هاي حيات مي‌دهد، بوي طراوت و سبزي، به دور از آلودگي‌ها و زشتي‌ها، يكپارچه صدق و راستي، نور و روشني، و شفافيت و پاكي.كاش زبان‌هامان، دسته دسته گل صداقت مي‌چيد، كاش به بدگويي ديگران نمي‌نشست، [1] به بطالت نمي‌رفت و به باطل نمي‌پرداخت،[2] به دروغ آن چه در دلمان نيست فرياد نمي‌كرد،[3] ديگران را كه شايد برتر از ما هستند، به سخره نمي‌گرفت، علف‌هاي عيب جويي را آب نمي‌داد، [4] و دروغ را از دريچه‌ي بي‌ايماني به درون خود راه نمي‌داد. [5] كاش كريمانه، بذر راستي مي‌پاشيد و به بهانه‌ي عزيز كردن ما، ديگران را خوار نمي‌كرد، از خوبي‌ها مي‌گفت، از مهرباني‌ها، از سرچشمه‌ي مهر و صفا، از رسول محبت، از دوستي و ولايت، كاش زبانمان هميشه نام تو را مي‌برد، تا روح صفا گيرد و جان تا بالاترين شفافيت‌ها پرواز كند.كاش زبانمان به جاي چانه زدن بر سر تخيلات و اوهام، از شيدايي دل مي‌گفت در وادي نور. كاش به جاي پاشيدن بذر كينه و نفاق، يك دنيا دوستي و مهر و سپاس مي‌افشاند.بايد به زبان‌هامان ياد بدهيم كه با انسان‌ها از خوبي‌ها بگويند. [6] بايد با كلاممان پرده‌اي ببافيم از صداقت و خوبي و همه‌ي دروغ‌ها، بدگويي‌ها، چاپلوسي‌ها و همه‌ي نگفتني‌ها را با اين پرده‌ي نوراني بپوشانيم. بايد زبان‌مان كه هديه‌ي اوست، فقط به عشق او در كام بگردد. بايد به زبانمان ياد بدهيم كه تسبيح بگويد تا دلمان روشن شود.سبحان‌الله، شكرالله، عفوالله!لطيفا! تو ياري‌ام كن كه ما ناتوانيم. مهربانا! از كلاممان ريسماني بساز تا به سوي تو آييم، زلال صداقت و راستي را بر زبانمان جاري كن و نام خود را ذكر دايممان قرار ده، يا عظيم و يا كريم!