«واجعلني ممن ناديته فاجابك.» [1] سال‌هاست كه ما را مي‌خواني به صدها زبان، كه به سويت بياييم و به سعادت واقعي برسيم. سال‌هاست كه ما را مي‌خواني در هر زمان، كه به سويت بياييم و رستگار شويم، دوستمان داري، از خودمان بيش‌تر و بيش‌تر؛ زيرا هر چه سرپيچي مي‌كنيم، بازهم ما را مي‌خواني.قبل از آمدنمان، جمعمان آوردي و خواستي كه جز تو را بندگي نكنيم. آن گاه كه به اين ديار غفلت آمديم، هر روز بارها بارها صداي اذان را شنيديم كه ندا مي‌كند:«حي علي الفلاح؛ [2] بشتابيد به سوي رستگاري».لطف تو بر ما چگونه است كه چنين در پي سعادت مايي؛ بردباري‌ات تاكجاست كه ما، نافرماني‌ات را مي‌كنيم و تو، مي‌خواني‌مان تا از گناهانمان درگذري؛ عزيزا! مهربانا! اي خداي من!«و اجعلني ممن ناديته ف>جابك؛ از آناني قرارم ده كه چون نداي‌شان كني، تو را اجابت كنند».چون به خود بخواني‌شان، به سويت آيند، آنان كه با تمام وجود خواندند:«خدايا! ما صداي منادي‌ات را كه ندا مي‌داد براي ايمان، كه ايمان آوريد، شنيديم و ايمان آورديم» [3] آنان كه تو را و رسولت را اجابت كردند و وعده‌ي پاداش بزرگ شنيدند. [4] لطيفا! بسيارند آنان كه نداي تو را مي‌شنوند و بي‌توجه به نداي تو، مي‌گذرند، آنان كه چون به نماز خوانده مي‌شوند، آن را به سخره و بازي مي‌گيرند. [5] چه غفلت بزرگي سراپاشان را فرا گرفته است كه نداي تو را كه خيرخواه‌ترين و مهربان‌تريني - به بيهوده مي‌پندارند. اينان همان‌هايند كه چون اجلشان در رسد و چشم غفلتشان برداشته شد، زيان‌كاري و ورطه‌ي هلاكي را كه در آن افتاده‌اند، ببينند، به تمنا آيند كه: «خدايا! ما را مهلتي بخش تا دعوت تو را پاسخ گوييم و از فرستادگانت پيروي كنيم» [6] و اين تمنايي است محال و آرزويي است دست نيافتني. آنان خواهند ماند با زيان ابدي‌شان و خسران آشكارشان و چه سخت عذابي‌خواهند كشيد.اي مهربان! اي لطيف! گفتي كه چون بخوانمت، پاسخم مي‌گويي، [7] اينك به عجز، تو را مي‌خوانم و به زاري، به درگاهت مي‌نالم كه بر من مپسند اين زيان و خسران را، ياري‌ام كن كه چون نداي تو رسد، به جان و دل پاسخش گويم. مددم رسان تا گوشم در انتظار ندايت، از هر شنيدني غافل بماند. قلبم را چنان مشتاق خود گردان كه به شنيدن ندايت به تپش افتد و مرا از خواب غفلت بيدار كند. چنانم كن كه نداي «فاعبدني» [8] تو را با تمام وجود پاسخ گويم، قبل از آن كه روزي فرا رسد كه از جانب تو بازگشتي نباشد، [9] اي رحيم!