«اسئلك... ان تجعلني ممن... لا يغفل عن شكرك.» [1] وقتي آب را از ماهي بگيري، تازه ميفهمد كه معناي آب چيست؟ وقتي هوا را از آدميان بگيري، تازه ميفهمند كه نفس كشيدن چه لذتي دارد! تا ماهي در آب باشد و آدميدر هوا، نه آن ميداند كه آب، چه نعمتي است و نه اين ميفهمد كه هوا چه قدر گران مايه و عزيز است. و ما كه چون ماهي در بحر الطاف و درياي نكوييها و نعمتهاي او شناوريم، چگونه ميدانيم كه نعمت او بر ما كدام است؟ عزت اين نعمت چگونه بر ما ظاهر ميشود؟ تا هستيم، قدر نعمتهايش را نخواهيم شناخت واندازهاش را نخواهيم دانست.با اين همه نعمت، چه بسيار كه از شكرش غافل مانده و بيسپاس، نعمتش را كفران كردهايم و نينديشيديم كه اين فصل بيكران شايد آزموني باشد براي جدا كردن آنان كه شكر ميكنند و آنان كه كفران ميورزند. [2] چه بيخيالي بزرگي، چه غفلت محضي، كه از نعمتهايش يكي پس از ديگري بهره بگيريم و به مهربانياش نينديشيم و در صدد شكري بر نياييم.مهربانا! كريما! ما را از آنان كه در غفلت و بيخبري ميگذرانند، نه يادت را در دل دارند و نه نامت را بر لب، قرار مده! بار خدايا!اسيلك... ان تجعلني ممن... لا يغفل عن شكرك؛ از آنانمان قرار ده كه از شكرت غافل نشدند».آنان كه زبانشان از تسبيح تو باز نايستاد و كلام شكر تو از صفحهي دلشان محو نشد، گر چه شكر تو گفتن، چون پيمانه كردن آب دريا، ناممكن است و شاكرترين بندگانت از شكر تو ناتوانند، [3] كه با گفتن هر شكري، شكر ديگري واجب ميگردد و نه شكر ديگري، كه صدها سپاس ناگفته و شكر ادا نكرده باقي ميماند.پروردگارا، تو را شكر ميكنم نه به اين جهت كه تو به آن محتاجي - كه تو از هر چيز بينيازي [4] و كمال محضي - بلكه شكر ميكنم براي خودم كه سراپا نيازم و پيمانهي حاجتم به درگاهت هرگز پر نميشود.اي مهربان بخشنده! باران لطف و احسانت هميشگي است و سرچشمهي جود و كرمت، هميشه جاري؛ حال آن كه اكثر مردم سپاسي بر لب نميآورند. [5] عزيزا! پردهي غفلت و خودخواهي را از برابر ديدگان ما بردار و زبان شكرگويمان عطا كن! از آنانمان قرار ده كه به لب شكرت را ميگويند و در عمل از نعمتت به راه راست بهره ميگيرند. [6] در دل مهر تو را جاري ميسازند و در سپاس تو از حرامت پرهيز ميكنند [7] و از آنچه نخواستهاي دوري ميگزينند. كلام سپاست را كلام هميشگيمان قرار ده و سرانجام، ما را در ميان بندگان شاكرت پاداشي نيكو عطا فرما! و الحمدلله رب العالمين.
[1] بخشي از مناجات شعبانيه.
[2] سوره نمل (27) آيهي 40: (قال هذا من فضل ربي ليبلوني اشكرا ام اكفر).
[3] صحيفهي سجاديه، دعاي 37: «فاشكر عبادك عاجز عن شكرك».
[4] سوره نمل (27) آيهي 40:(و من شكر فانما يشكر لنفسه و من كفر فان ربيغني كريم).
[5] سوره اعراف (7) آيهي 17: (و لا تجد اكثرهم شاكرين).
[6] غررالحكم:«شكر المومن في عمله».
[7] بحارالانوار، ج 71، ص 40، امام صادق عليهالسلام ميفرمايد:«شكر النعمه اجتناب المحارم».