از آنجا که هدف خلقت انسان رسیدن به تکاملی است که لایق آن است ، و عصر ظهور زمینۀ مساعدی برای رشد انسان برای رسیدن به کمال است ، لذا بشریّت بعد از اجتماع شرایط تکامل در عصر ظهور استحقا ق درجه ای جدید و عالی به جهت تطبیق عدل کامل در روی زمین پیدا می کند ، جز آنکه این شرایط و قابلیّت ها هنگامی به بار می نشیند و اثر مطلوب خود را می گذارد که بشر در عصر ظهور مدت کافی زندگی کند تا در سایۀ حکومت عدل گستر الهی به نهایت کمال انسانی برسد ، و با عمری کوتاه هرگز به طور طبیعی نمی تواند کمال خود را به بار بنشاند ، دلیل این مطلب این است که :
اوّلاً :هدف از خلقت بشر تنها تحقق و تشکیل حکومت عالمی نیست تا با وجود آن و لو در برهه ای از زمان مقصود حاصل شده باشد ، بلکه هدف مهم و اعلی از تشکیل این نوع حکومت ، پیاده شدن عبودیت به معنای وسیع و گستردۀ آن در تمام شؤونات جامعه است که این به نوبه خود اقتضای عمری طولانی برای بشر در عصر ظهور را دارد .
ثانیاً : بعید به نظر می رسد که زمان نتیجه گیری کوتاه تر از زمان مقدمات آن باشد .
می دانیم که چه زمانهای طولانی بشر خود را آمادۀ روز موعود کرده و به انتظار آن به سر می برد، مدت زمانی که می توان به درازای عمر بشریّت به حساب آورد و چه فداکاریها که برای تحقق این هدف به کار رفته است ف حال می توان طیّ این همه مقدمات طولانی را به جهت رسیدن به مدّتی کوتاه در نتیجه گیری دانست ؟