امام صادق علیه السلام بى نيازى همگانى را در عصر حضرت مهدى ارواحنا له الفداء چنين توصيف مي كند: به منادى دستور مى دهد كه در ميان مردم اعلام كند، هركس نيازى به مال دنيا دارد برخيزد. از ميان همه مردم فقط يك نفر برمى خيزد و مي گويد: من حضرت قائم ارواحنا له الفداء به او مى فرمايد: برو پيش كليددار و بگو مهدى به تو دستور مى دهد كه مالى به من بدهى. كليددار مي گويد: جامه ات را بياور. جامه اش را پهن مي كند و وسط آن را پر مي كند. هنگامى كه آن را بر دوش مي گيرد پشيمان مى شود كه چرا در ميان امت محمدى صلی الله علیه و آله و سلم من از همه آزمندتر باشم چرا آن عفت نفس عمومى را من دارا نباشم آن گاه مال را به كليددار پس مى دهد و پذيرفته نمى شود و حضرت مهدى ارواحنا له الفداء مى فرمايد: ما آن چه عطا كرديم هرگز باز پس نمي گيريم.
در حديث ديگرى امام صادق علیه السلام مى فرمايند: به همه شيعيان ما اجازه داده شده از آن چه در دست دارند به شيوه اى نيكو انفاق كنند، ولى هنگامى كه قائم ما قيام كند بر همه ثروت اندوزان ثروت اندوزى را حرام مى كند، بر صاحبان گنج هاست كه گنج هاى خود را پيش او بياورند تا در راه بى نيازى عمومى خرج شود على بن عقبه نقل مى كند: در آن روزگار، كسى جايى را براى دادن صدقات و صرف پول در راه نيك نمى يابد، زيرا بى نيازى، همه مؤمنان را فراگرفته است .
از اين گونه روايات دو نكته دانسته مى شود:
1. مردم در حكومت حضرت، چنان از نظر فكرى رشد مي کنند كه بدون زور و فشار، به وظايف خود در همه ابعاد عمل مي کنند. يكى از آن وظايف، پرداخت ماليات درآمد به دولت اسلامى است. اگر همه مسلمانان، خمس درآمد و زكات اموال خود را به حكومت اسلامى پرداخت كنند، رقم بزرگى را پديد مى آورد و دولت بر هرگونه اقدام اصلاحى و خدمات همگانى قادر مى شود.
2. هر چند بخشش آن حضرت در آن روزگار بى حساب است و مردم به شيوه هاى گوناگونى درآمدهايى دارند كه آنان را بى نياز مى كند، ولى آن چه بيش تر نظر را جلب مى كند بلند طبعى و روح بى نيازى در آنان است. مردم در عصر امام زمان ارواحنا له الفداء از فناى روحى برخوردارند و اين همان دگرگونى معنوى است كه در آن عصر پديد مى آيد. [1]
[1] چشم اندازي به حکومت مهدي ارواحنا له الفداء نجم الدین طبسي ص 200.
