پس از تولد امام زمان ارواحنا له الفداء و شهادت پدر بزرگوارشان در سن جوانی به دست خلفای جور عباسی، از آنجا که جان حضرت در خطر بود و جامعه هنوز در غفلت و بی لیاقتی به سر می برد و از طرفی حضرت آخرین معصوم و آخرین امام بود، به دستور خداوند از نظرها غایب شد تا ایشان نیز مانند پدران طاهرینش به شهادت نرسد و جامعه انسانی برای همیشه از داشتن حجت خدا و امام معصوم محروم نماند.
حضرت ابتدا غیبتی کوتاه مدت داشتند و در طول قریب به هفتاد سال از طریق چهار نایب و نمایندۀ ویژه به نام های «عثمان بن سعید، محمد بن عثمان، علی بن محمد، حسین بن روح» با مردم و شیعیان خاص در ارتباط بودند، ولی ادامۀ این روش نیز میسر نبود، لذا حضرت دوران غیبت کبری و طولانی خود را آغاز کردند تا وقتی که جامعه خود را به رشد و لیاقت پذیرش رهبری ایشان برساند، از پردۀ غیبت خارج شده و با ظهور خود، رهبری جامعه اسلامی در درجۀ اول و نیز رهبری جامعۀ جهانی را در درجه بعدی به عهده گیرند.
«بنابراین شرط ظهور ایشان که رهبری را در پی خواهد داشت، همان شرطی است که برای رهبری همۀ ائمه وجود داشت و آن، امادگی و خواست تودۀ مردم برای اطاعت از حضرت و حمایت و پشتیبانی از امامشان در برابر دشمنانش می باشد.»

آشتی با امام عصر-محمدشجاعی