حسين بن علي بن محمد قمي معروف بابوعلي بغدادي گفت: در همان سال زني را در بغداد ديدم که از من پرسيد وکيل امام زمان عليه السلام کيست؟ بعضي از قمي ها به وي اطلاع دادند که وکيل حضرت، حسين بن روح است و به آن زن اشاره کردند که اين مرد او را ميشناسد. وقتي من به خدمت حسين بن روح رسيدم زن هم در آنجا بود. زن به حسين بن روح گفت اي شيخ در نزد من چيست؟ حسين بن روح گفت: آنچه نزد توست در دجله [1] بينداز سپس بيا تا خبر آن را به تو بدهم. زن رفت و آنچه با خود آورده بود در دجله انداخت آنگاه به نزد حسين بن روح بازگشت. حسين بن روح به کنيزش گفت: برو و آن حقه [2] را بيرون بياور. کنيز هم حقه را براي او آورد. حسين بن روح به زن گفت اين همان حقه است که نزد تو بود و آنرا در دجله انداختي، اکنون بگويم چه در آن است، يا خودت ميگوئي؟ زن گفت شما بفرمائيد گفت: يک جفت خلخال طلا و حلقه بزرگي است که گوهري در آن است و هم دو حلقه کوچک است که در هر کدام يک دانه گوهر است. و نيز دو انگشتر فيروزه و يک انگشتر عقيق است آنچه در حقه بود همان بود که حسين بن روح گفته بود، بدون کم و کاست. سپس سر حقه را باز کرد و آنچه در آن بود به من نشان داد، زن هم نگاهي به من کرد و گفت درست همان چيزهائي است که من آورده بودم و در دجله انداختم من و آن زن با مشاهده آنچه از حسين بن روح ديديم، چنان شاد شديم که نزديک بود هوش از سر ما برود شيخ صدوق سپس ميفرمايد: حسين بن علي بن محمد قمي بعد از نقل اين حديث به من گفت: خدا را گواه ميگيرم که اين حديث درست همين است که بيان کردم بدون اينکه زياده و نقصاني در آن پديد آمده باشد. و هم به امامان دوازده گانه صلوات الله عليهم قسم خورد. آنگاه صدوق ميگويد: آنچه وي گفت مسلماً راست است. نه چيزي بر آن افزود و نه چيزي کم کرد.