امام ‌زمان ارواحنا له الفداء نعمتی است که جایگزینی ندارد، و خلأ ناشی از عدم شناخت ایشان به هیچ صورتی پر نمی‌شود. بنابراین انسان عاقل و فهمیده، به هر بهانه‌ای از امام ‌زمان خویش یاد می‌کند و می‌کوشد که ایشان را فراموش نکند. البته اگر ولیّ نعمت در قلب انسان جای داشته باشد، دل، سراپردۀ معرفت او باشد، هیچگاه به دست فراموشی سپرده نمی‌شود، و انسان به صورت‌های مختلف از او یاد می‌کند.
به عنوان نمونه کسی که به فرزند خود بسیار علاقه‌مند است، با کمترین مناسبتی به یاد فرزندش می‌افتد. هرگاه کودکی به قد و اندازۀ او ببیند، یا اسم او را جایی بشنود، خیلی سریع متوجه او می‌گردد. و به همین ترتیب، به میزان محبّتی که به فرزند خویش دارد، با قلب و زبان از او یاد می‌کند.
از طرفی شناخت و معرفت نعمت ، انسان را نسبت به ولیّ نعمت خویش علاقه‌مند می‌سازد، که نتیجۀ آن پیوسته یاد کردنِ، هر چند با دیدن چیزی باشد که حدّاقلّ تناسب را با او دارد. پس راه افزایش ذکر، تقویت محبّت است که زیر بنای محبّت هم معرفت است.
از طرف دیگر، یاد کردنِ معروف به محبّت بالاتر منجر می‌گردد. و اظهار محبّت نیز، زمینه‌ساز معرفت بیشتر نسبت به محبوب می‌شود. یعنی معرفت و محبّت و ذکر، زنجیره‌ای را تشکیل می‌دهند که همواره یکدیگر را تحت تأثیر قرار می‌دهند.
کسی که علاقۀ بسیاری به پدر یا معلّم یا دوست خود دارد، همیشه از او یاد می کند. اگر به سفر زیارتی برود، حتماً برای او دعا می‌کند، در حالی که کسانی هستند که اگر درخواست دعا نکنند، هیج یادی از آن‌ها نمی‌شود. امّا اگر انسان محبّت داشته باشد، لازم نیست که سفارش به ذکر او شود.
امام عصر ارواحنا له الفداء به خواستِ خداوند متعال، ولیِّ نعمتِ اصلی همۀ مخلوقات است، و بیشترین حقّ‌ها را بر آنها دارد. پس باید از جهت کمِ و کیف و نوع و... در بالاترین سطح ممکن، از او یاد شود. بنابراین همانطور که در مقابل خدای عزّوجلّ باید شکر‌گزار باشیم و قلباً متوجّه باشیم که هرنعمتی حداقلّ یک بار (الحمدلله) می‌طلبد. اگر آب می‌خوریم، نفس می‌کشیم، سالم هستیم و درد نداریم و... باید به درگاه الهی سپاسگذار باشیم. امام ‌زمان ارواحنا له الفداء هم واسطۀ تمام نعمت‌های الهی است، پس در ازاء هر نعمتی باید از ایشان قدردانی شود، و هرگاه که الحمدلله می‌گوئیم، به زبان و قلب هم باید از حضرت بقیة الله ارواحنا له الفداء تشکر کنیم. اگر خداوند مورد حمد قرار گیرد امّا امام مشکور نگردد، در حقیقت شکر خدا هم ادا نشده است.
حال باید با دقّت بررسی کنیم: آیا امام عصر ارواحنا له الفداء را در هر نعمتی که داریم و هر نقمتی که نداریم، مورد شُکر قرار می‌دهیم؟!
وقتی فرزند خود را سالم می‌بینیم، وقتی در سایۀ پدر و مادر خویش در رفاه و امنیت به سر می‌بریم، وقتی از شرّ هزاران رنج و سختی خود را در امان می‌یابیم، وقتی... آیا بعد از حمد خدا، از امام زمان ارواحنا له الفداء خویش هم تشکّر می‌کنیم؟!
هیچ وقت شده بگوئیم: یا صاحب‌الزمان از شما متشکر هستیم که ما را حفظ فرمودید، به ما سلامتی دادید، فرزند سالم عطا کردید، و در مقابل از هزاران بیماری جلوگیری کردید، گرفتاری‌ها را از ما دور فرمودید و ... .
آیا به فرزندان خویش یاد داده‌ایم که قبل از تشکّر از پدر و مادر، شکر امام‌زمان ارواحنا له الفداء را به جای آورند؟! و... باید بدانیم که اگر شُکر ایادیِ نعمت ادا نشود، شکر خدا هم تحقّق نیافته است. اگر یاد امام عصر ارواحنا له الفداء نشود، در واقع خداوند متعال مورد کفران قرار گرفته است.

برگرفته از کتاب آفتاب در غربت-سیدمحمد بنی هاشمی