برپا نمودن مجالسى كه مولايمان صاحب الزمان ارواحنا له الفداء در آنها ياد شود و مناقب و فضايل آن حضرت در آنها ترويج و منتشر گردد و در آن مجالس، براى آن جناب دعا شود و با جان و مال در راه تشكيل آن مجالس تلاش كردن، از وظايف دلباختگان و ارادتمندان به آن جناب است زيرا كه اين كار ترويج دين خداوند و برترى دادن كلمة اللَّه و يارى نمودن بر نيكى و تقوا و تعظيم شعائر الهى و نصرت ولىّ اللَّه است و بر اين مطلب دلالت مىكند - اضافه بر اينكه عناوين ياد شده و غير آنها بر آن صدق مىنمايد - اينكه: در حديثى كه در وسائل و غير آن، از امام صادقعليه السلام روايت شده كه فرمود: يكديگر را ديدار كنيد كه در ديدارتان زنده شدن دلهايتان و يادآورى احاديث ما هست و احاديث ما شما را نسبت به يكديگر مهربان مىسازند، كه اگر آنها را بگيريد، رستگار شده و نجات يافتهايد و هرگاه آنها را ترك گوييد، گمراه شده و هلاك مىگرديد. پس به آنها عمل كنيد كه من نجات شما را ضمانت مىكنم. [1]
وجه دلالت اين حديث آن است كه: ديدار مؤمنين نسبت به يكديگر را سبب و وسيله زنده كردن امر آنان و يادآورى احاديث امامانعليهم السلام دانسته است، بنابراين برپاسازى مجالس ديدارى كه در آنها امام ياد شود و مناقب او و آنچه مربوط به او است، بيان گردد، بدون ترديد نيكو و مورد خشنودى امامانعليهم السلام است.
و نيز بر اين مطلب دلالت مىكند فرمايش امير المؤمنينعليه السلام در حديث اربع مائه اينكه: خداوند - تبارك و تعالى به سوى زمين نگريست، پس ما را برگزيد و براى ما شيعيانى برگزيد، كه ما را يارى مىكنند و از خوشحالى ما خوشحال و به خاطر اندوه ما اندوهگين مىشوند و اموال و جانهايشان را در راه ما نثار مىنمايند، آنان از ما هستند و به سوى ما باز مىگردند... . [2]
يك مسأله فقهى
از دلايل شرعى چنين بر مىآيد كه مصرف كردن زكات واجب در اين امرِ پسنديده جايز مىباشد، زيرا كه اين يكى از مصاديق سبيل اللَّه راه خدا است كه خداى تعالى در آيه إِنَّمَا الصَّدَقاتُ... [3] ؛ همانا زكات فقط براى فقرا و بينوايان و كارگزاران آن و دلجويى شدگان و بردگانى كه آزاديشان خواهيد و وامداران و هزينه در راه خدا و در راه ماندگان مىباشد.
آنها را بيان فرموده است و تفضيل سخن به فقه موكول مىگردد.
