از مهم ترين ويژگي هاي اصحاب امام زمان (عجل الله تعالي فرجه الشريف)، جواني و جوان گرايي است. «آنان هم خود جوانند و هم امورشان را به جوانان مي سپارند. تنها به همان درصد که در غذا نمک ريخته مي شود، پيراني در ميانيشان يافت مي شود و مابقي همه جوانند».1
جواناني پر شور و نشاط که در همان جواني ره صد ساله را پيموده اند و به نهايت درجه توحيد و معرفت خداوند رسيده اند: «رجالٌ عرفوا اللهَ حقَّ معرفِتِه». رادمرداني که خدا را آن گونه که بايد شناخته اند. جواناني پر توان که هر کدامشان از توان و نيروي چهل مرد بهره مندند و خوف و خشيت الهي قلوبشان را لبريز کرده و به نهايت درجه شهود و شهادت نزديک گردانده است. از اين رو، همواره طالب شهادتند و مهم ترين آرزوي شان اين است که در راه خدا و در رکاب امامشان به شهادت برسند.
موعود مي رسد، بي شک!
او وعده خداست!
اما...
آيا تو مي رسي
هر روز سربلند
به وعده اي که مي دهي او را
در عهد صبحگاه؟2
انتظار منتظر، آدمي را بلند نظر مي کند و بلند همت. اگر ديدت بيش از خودت و مشکلاتت قد نمي دهد و همتت روز به روز افزون نمي شود.
انتظار، ساکن و ساکت چشم به راه دوختن نيست. اگر منتظر موعودي، بايد شور و گرمي انتظارش در رگ زندگي و روح بندگي ات هر لحظه جاري باشد.
امام مهدي (عجل الله تعالي فرجه الشريف)، مهربان تر از هر کس، براي باليدن و پريدنت دعا مي کند. تو نيز به رسم دوستي و مرام مردانگي، دست کم روزي يک بار براي سلامت و ظهورش دعا کن!
او، چهار فصل، منتظر بازگشت ماست. اما معلوم نيست ما منتظر آمدن کدام فصل پنجميم که در آن بيدار شويم از اين خواب سرد زمستاني؟
بيدار باش، هوشيار و زيرک!
شيطان بزرگ و شيطان کوچک بساط پهن کرده اند تا تو را، انتظارت را، و آرمان هايت را به بازي و بازيچه اي بخرند. هوشيار باش انتظارت رنگ نبازد.
وقتي او بيايد، تو آن طور که هستي، ديده مي شوي و آن قدر که استعداد داري، کشف! اگر کمي زيرک باشي، به خاطر خودت و توانايي هايت هم که شده، براي آموزش دعا مي کني.
بي شک، مي آيد با 313 نفر که به حقيقت خود را ساخته اند! فکر مي کني جاي تو در آن سپاه خودساخته و از خود گذشته کجاست؟
شک نکن که مي آيد، با 313 انسان که هم خودشان و هم زمينه فرجش را آن طور که سزاست، آماده کرده اند. نکند غافل بماني و حسرت ثمره اين روزهايت شود که: من هم مي خواستم شروع کنم، من هم قصد داشتم بزرگ شوم، من هم مي خواستم... مي خواستم... آن وقت با تمام وجود درک مي کني: «انّ الانسان لفي خُسر....» ولي مي شود تقدير را جور ديگري رقم زد: «انّ الانسانَ لفي خُسر انَّ الذينَ آمنوا و عَمِلوا الصالحات و تواصوا بالحقّ و تواصوا بالصّبر؛ ايمان بياور، به نيکي عمل کن و تا مي تواني خودت و هم نوعانت را به عدالت و صبر دعوت کن». آن وقت، تو ديگر از زيان کاران نخواهي بود.
اگر تو تنها جمعه ها انتظار آمدنش را ندبه مي خواني، او صبح و شام، در قنوت و سجده دعاي بازگشت تو را ندبه مي کند!
چه دست و دل بازي زيان باري! حتي ذره اي حيفمان نمي آيد تمام دارايي مان؛ عمرمان را در جايي غير از خيمه امن و الهي صاحب عصر (عجل الله تعالي فرجه الشريف) خرج کنيم؟
عاقبت زمين و زمان، فرداي آمدني روزگار از آنِ آدم هايي است که پرهيزکارند آن ها که تا قدرت دارند، پرهيز مي کنند؛ پرهيز از هر چيز يا هر کس يا هر جايي که خط فاصله ايي است ميان آن ها و آسمان.
پرهيز خيلي هم سخت نيست. وقتي تو بداني و باور داشته باشي که ريز برنامه ها و رفتارهاي زندگي ات را معصومي دلسوز ارزيابي مي کند، براي دل بزرگ و مهربان او هم که شده، پرهيز خواهي کرد! امتحان کن.
