اگر کسي بخواهد راه صحيح و کامل بندگي را بشناسد و بپيمايد، بايد از مربيّان و معلّماني که خداوند به همين منظور براي بشر قرار داده، بهره مند شود. اين ها کساني هستند که خود در بالاترين درجات معرفت و بندگي خدا قرار دارند و مي توانند از ديگران هم در اين مسير دستگيري کنند.خداوند متعال دستور فرموده:«و اتوا البيوت من ابوابها؛ و از درهاي خانه ها وارد آنها شويد.»1
تنها راه خداشناس واقع شدن، ورود از باب اهل بيت است. اگر کسي در دنيا تحت تربيت امام عليه السّلام قرار نگيرد، هر لحظه امکان دارد از مسير فطري خداشناسي منحرف شود. و اين خواست خود خداست که انسان ها از اين طريق به معرفت خدا برسند.
اميرالمؤمنين عليه السّلام مي فرمايند:«خداوند متعال، اگر مي خواست خودش را مستقيماً و بي واسطه به بندگانش مي شناساند ولي ما را باب و راه و طريق خود و آن جهت و سويي که بايد از آن داخل شوند قرار داده است.»2
ای منتظر
معرفت امام نسبت به معرفت خدا طريقيّت دارد و اگر مي خواهيم به خداشناسي دست يابيم، بايد امام شناس شويم؛ يعني هم امام را بشناسيم و هم به در خانه‌ي او برويم و هم از او اطاعت کنيم.

امام (ع) کیست؟
امام (ع) را باید این گونه بشناسیم. برای او در هیچ یک از اوصافش شبیه و نظیر قائل نشویم و از هر جهت او را یگانه و بی نظیر بشماریم؛ تا آن حد که مطمئن باشیم همه فضایل انحصاراً در اختیار اوست. «مخصوص بالفضل کله» یعنی هیچ فضلی از طرف خدا به کسی نمی رسد مگر آنکه این نعمت در اصل از آن امام (ع) بوده و ایشان از هر جهت بر آن صاحبِ فضل برتری و اولویت دارد، به طوری که اصلاً هیچ کمالی نصیب خلایق نمی گردد مگر با حفظ اولویت امام (ع) نسبت به آن کمال در حق همه صاحبان کمال، بنابراین انسان ها در هر نعمت و فضیلتی باید خود را مدیون امام (ع) بدانند.
مشيّت خدا بر اين تعلّق گرفته که اهل بيت عليهم السّلام را طريق منحصر به فرد معرفي خود قرار دهد و لذا کسي که مي خواهد موحّد شود، بايد امام را بشناسد و با اعتقاد به ايشان، از قول و عملشان پيروي کند. براي اين که افراد خداشناس شوند، بايد از راهي بروند که ائمه عليهم السّلام پيش پاي آنها مي گذارند؛ تا در آن مسير، گوهر معرفت خدا را از دست ندهند. به علاوه، آشنايي با نحوه‌ي عبادت خداوند، چه در اعمال جوارحي و چه در امور قلبي و حتّي در ارشاداتي که نسبت به احکام عقلي دارند، به وسيله‌ي ايشان که حجّت هاي معصوم خدا هستند، امکان پذير مي باشد. بنابراين، تنها با زانو زدن در مکتب ايشان، مي توان بنده‌ي خدا شد و به هر خيري از جمله توحيد دست يافت.