هر مؤمنی باید با امام زمان خود اتّصال و ارتباط داشته باشد؛ یعنی از طرق مختلف خود را به ایشان پیوند بزند. این وظیفه‌ ای است که به صورت واجب عینی هر مکلّفی نسبت به انجامش موظّف می‌باشد و ریشه‌ی آن در قرآن کریم آمده است:
«یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ اصْبِرُواْ وَصَابِرُواْ وَرَابِطُواْ وَاتَّقُواْ اللّهَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ» [1]
ای کسانی که ایمان آورده ‌اید، صبر پیشه کنید و در صبوری (بر دشمنان خود یا بر مصیبت‌ ها) غلبه کنید و مرابطه داشته باشید و تقوای خداوند پیشه کنید، شاید رستگار شوید.
در آیه ‌ی شریفه، مؤمنان به چند چیز موظّف شده ‌اند. یکی از آن ‌ها «صبر»، دوم «مصابره» و سوم «مرابطه» است.
از قول حضرت امام صادق (علیه السلام) چنین نقل شده است:
اصبِروا عَلی اَداءِ الفَرائِضِ. وَ صابِرُوا عَلی المَصائِبِ. وَ رابِطُوا عَلی الأئّمَّة (علیهم السلام) [2]
بر انجام واجبات پایداری بورزید. و بر مصیبت‌ها با صبر غلبه کنید، و ملازم با امامان (علیهم السلام) باشید.
با این توضیح، مرابطه در آیه‌ی شریفه در ارتباط با امامان (علیهم السلام) معنی می‌شود.
لغت مرابطه از «ربط» است که به معنای بستن چیزی و محکم کردن آن می‌باشد و «رابَطَ» به معنای «واظَبَ علی الأمر و لازَمَه» به کار رفته است. [3]
به این ترتیب «رابطوا علی الائمّه (علیهم السلام)» یعنی ملازم با امامان (علیهم السلام) باشید و ملازمت به این است که انسان از ایشان جدا نشود و خود را در همه‌ ی امور با آن‌ ها مربوط و ملتزم سازد.
این التزام از قلب نشأت می‌گیرد و به همه ‌ی اعمال انسان سرایت می ‌کند. در هر موردی مؤمن باید خودش را با امامش ملازم کند و در حقیقت خود را به او ببندد.
مرابطه با امام عصر (علیه السلام) به این است که انسان خود را ملزم سازد که در هیچ امری از ایشان فاصله نگیرد و در همه ‌ی امور زندگی هم قلباً با حضرتش اتّصال و ارتباط داشته باشد و هم در عمل مقیّد باشد که از آن حضرت تبعیّت نماید و به یاری ایشان در هر زمینه ای اقدام کند. طبیعی است که در این صورت جزء اعوان و انصار ایشان در زمان غیبت قرار می‌گیرد. و این خود از بزرگترین فرج هایی است که به برکت انتظار فرج امام (علیه السلام) نصیب او می‌گردد.