یک سخن آموزنده از امام دوازهم أرواحنا له الفداء
وجود نازنین امام زمان أرواحنا له الفداء در نامة خود به یاور راستین و با اخلاص شان، مرحوم شیخ مفید (ره) می فرماید:
"ما را از شیعیان، پنهان نساخته مگر آن دسته از کردارشان که بر ما خوشایند نیست و از ایشان توقع نداریم".[1]
از این جمله استفاده می شود که یکی از علل محرومیت از فیض دیدار حضرت در زمان غیبت، آلودگی های روحی و سیئات اخلاقی است. از این جا می فهمیم که ارتکاب گناه چه اندازه در سعادت انسان تأثیر منفی دارد و در این دنیا آدمی را از درک محضر بهترین انسان روی زمین و در آخرت از ورود به بهشت و همنشینی با پیامبر و اولیاء الله محروم می کند.
جمله حضرت به ما می آموزد: "اگر دنبال سعادت هستیم و اگر خواهان خوشحالی مولا و امام زمان، و مشتاق دیدار جمال نورانی اش می باشیم، باید با انجام واجبات و ترک محرّمات و دوری از کارهایی که ممکن است دل امام زمان أرواحنا له الفداء را به درد آورد، و تزکیه نفس و پیدا نمودن دل پاک و قلب سلیم، خود را شیعه امام زمان پسند تربیت کنیم و کاری نماییم که مایه زینت حضرت حجه بن الحسن أرواحنا له الفداء باشیم، نه مایه سرافکندگی اش. امام صادق علیه السلام فرمود:
"ای شیعیان، زینت ما باشید، و عیب و ننگ ما نباشید. با مردم نیکو سخن بگویید و زبان تان را حفظ کنید".[2]
ما خود رئیس خود را زندانی کرده ایم!
ما مثل طايفه و گروهى هستيم که رئيس خود را حبس نموده است و در بلايا، خود تصميم جنگ و يا صلح را اتّخاذ مى کند! خودمان کرده ايم و اجازه نمى دهيم بيايد قضايا را حلّ کند، با اين که مى دانيم اگر بيايد مى تواند مشکلات را حلّ کند، ولى باز او را محبوس کرده ايم!
بنابراين، اگر ميليون ها نفر هم با او موافق باشند، او مثل شخص وحيد و تنها است که هيچ ناصر و مُعين و يار و ياورى ندارد! زيرا ما در بيدارى درست به وظيفه ى خود عمل نمى کنيم، با اين حال منتظر هستيم که بيدار شويم و تهجّد به جا آوريم. اگر توفيق شامل حال انسان گردد، از خواب بيدار مى شود و مشغول تهجّد مى گردد؛ ولى اگر توفيق نباشد، چنان چه بيدار هم بشود، از آن ها بهره نمى برد. [3]
ناظم کل صاحب الامر است
مرحوم نهاوندی از مرحوم عراقی از قول مرحوم «ملا قاسم رشتی» نقل می کند: یکی از اولیاء خدا دو دعا به من تعلیم دادند یکی مخصوص خود و دیگری برای عموم مؤمنین که در گرفتاری بخوانند: دعای دوم این بود:
"یا مُحمدُ یا عَلی یا فاطِمه یا صاحِبَ الزَمان! أَدرِکنی وَ لا تُهلِکنی"
هنگامی که دعای دوم را شنیدم قدری صبر کردم، فرمودند: این عبارت به نظرت غلط است؟
گفتم: آری، چون خطاب به چهار نفر است فعل بعد از آن ها می بایست جمع آورده شود.
فرمود: اینجا اشتباه کردی، چون ناظم کل صاحب الامر است و غیر را در ملک او تصرفی نیست، محمد و علی و فاطمه را به شفاعت نزد ایشان می خواهیم و از او به تنهایی استعداد می کنیم. دیدم جواب درست است. تا سر بلند کردم دیدم کسی نیست. [4]