چشم به راه شعبان بودم و میلادت چقدر زود گذشت ..

اما امروز چند روزی به پایان ماه شعبان مانده و من باز هم بی قرارم ..

سخت است وداع با ماهی که خدا ترا به اهل زمین هدیه داد ..

سخت است وداع با ماهی که شب هایش به نام تو به صبح می رسید ..

سخت است وداع با ماهی که فاصله ی شب هایش تا سحرگاهانش: ساعتی بود و من به عشق تو بیدار می ماندم

سخت است وداع با ماه ی که در گوشه گوشه ی این حوالی: به نام و نشان تو می رسیدم و آرام می گرفتم ...

میدانی مولای من: سخت است عاشقانه های ترا در این ماه به خاطراتم بسپارم تا سال بعد : ........ شاید من نباشم شعبانِ آینده را ...

میدانی: مولای من: به برکت حضورت: لحظه هایم "مهدی نما " شده در زمین :

که تو در روزگارم زندگی ام، حیاتم و هستی ام " حاضری ....

دیشب آرزو کردم کاش در مَماتم هم تو " حاضر " باشی ..

سپرده ام کسی بر بالای سرم نیاید: شاید تو از آن حوالی عبور کنی و ....

سپرده ام بر بالای سرم غوغایی نباشد: شاید تو بر بالای سرم باشی ..

سپرده ام کسی بر بالای سرم قرآن نخواند: شاید تو بیایی و با صوت دلنشینت مرا میهمان کنی ..

سپرده ام کسی بر بالای سرم الرحمن نخواند: شاید تو باشی و برایم آل یاسینی بخوانی ..

سپرده ام کسی رویِ مرا نبیند: شاید تو باشی و مرا ببینی ..

سپرده ام حوالی خانه ی آخرتم را آرام کنند: شاید تو آهسته بیایی و خلوتم را به حضورت لبریز از عشق کنی ..

چقدر دوستدارم مثل همین لحظه هایم که حضورت را به رُخ میکشی: زمانِ مرگم هم مرا به حضوری عاشقانه دعوت کنی و من ترا در هنگام رفتن ببینم ...

خواستی " نیا " ولی جانِ مهدی: یادت را خاطراتت را بفرست برایم: تنها بودن، بی تو، مرا آزرده خاطر می کند ...

لحظه ای باش ...: و بعد برو .... ولی اجازه نده مولاجان که هنگام مرگ: دستِ انتظارِ من برای فشردن دستهای آسمانی ات از خانه ی آخرتم بیرون بماند ...

خدایا: چه مینویسم ؟

شرمنده ام مولاجان ولی گفتنی ها را باید گفت: شاید فردا نباشم تا بگویم و .... بنویسم ...

به گمانم: فکرِ بی تو بودن مرا می کُشد که کارم به روزگار جدایی هم نمی رسد: که من بی تو حتی در زمان مرگ هم آرام و قرار نخواهم داشت.