اين شب ها
به حواليِ اتاقم كه مي رسم
در قاب شيشه اي پنجره ي اتاق كه
با قاب آبي آسمان يكّي شده
دايره اي سپيد رنگ مبهوتم مي كند
مانده ام كه بعد از اين همه وقت
كه از عاشقي من با تو مي گذرد
چرا هنوز به بودنت در اين لحظه هاي زمين عادت نكرده ام
***
چراغ اتاق را خاموش مي كنم
و پنجره ها را باز
و رو به سمتِ نقره ايِ حضورت
خيره مي مانم به ماوراي آسمان
گاهي دلم هوس مي كند براي اين ماه تصوير ديگري بسازد
نقاش نيستم
اما دلم قلم دارد
قلمم را بر مي دارم
نامت را همراه با «و ان يكاد» ي عاشقانه مي خوانم و
با چشماني بسته بر دايره ي زيباي كامل ماه شوال
صورت دلربايت را نقش مي زنم
نگران نباش جانِ ناپيداي من
براي من كه ترا نديده ام اين كار ساده اي ست
چون خودت مي آيي و
در نوراني ترين نقطه ي شب هاي زمين
نقش مي بندي
يادم مي ماند تو امام مني و
بايد به احترام انسان كامل بودنت
خاطراتم را از حضورت
بي تصوير نقاشي كنم
سخت است براي قلب عاشق من
كه عاشق باشد و تصوير عزيزش را فقط با رنگ سپيد بر قاب آسمان نقاشي كند
روزي مي آيي
روزي ظاهر مي شوي و من با اجازه ي خودت
بر هلال كامل اين ماه بر سينه ي آبي آسمان شب هايم . . . درظهورت
صورتت را به زيبايي هر چه مي بينم نقاشي مي كنم
لطفي كن و براي آرزويم دعاي اجابت بخوان