تحقق رجعت در آينده
پس از آن که ثابت شد زنده شدن دوباره یک مرده در این دنیا از نگاه عقل، امر ممکنی است، و شواهدی از قرآن و روایات بر وقوع آن در امت های گذشته ارائه شد، بحث پیرامون تحقق رجعت در زمان آینده را مطرح کرده و ثابت می کنیم که بر اساس دلیل نقلی (قرآن و روایات) چنین رویداد شگرفی در زمان ظهور امام مهدی (عجل الله تعالی فرجه) اتفاق خواهد افتاد.
* حشر عده ای از مردم
«وَ يَوْمَ نحَْشُرُ مِن كُلِّ أُمَّةٍ فَوْجًا مِّمَّن يُكَذِّبُ بَِايَاتِنَا فَهُمْ يُوزَعُون؛ (به خاطر آور) روزى را كه ما از هر امّتى، گروهى را از كسانى كه آيات ما را تكذيب مى كردند محشور مىكنيم، پس آن گاه نگاه داشته مى شوند» (نمل/83)
مرحوم علامه طباطبایی در توضیح آیه شریفه می فرماید: مراد از «حشر»، جمع كردن بعد از مرگ است، چون محشورين عبارتند از فوجى از هر امت، و تمامى امت هاى زنده هيچ وقت در زمان واحد جمع نمى شوند. و كلمه «من» در جمله «مِنْ كُلِّ أُمَّةٍ» براى تبعيض است و در جمله «مِمَّنْ يُكَذِّبُ»، هم ممكن است براى بيان باشد و هم براى تبعيض. از ظاهر آيه برمى آيد كه حشر در آن، حشر در غير روز قيامت است، زيرا حشر در روز قيامت اختصاص به يك فوج از هر امت ندارد، بلكه تمامى امت ها در آن محشور مى شوند و حتى به حكم آيه «وَ حَشَرْناهُمْ فَلَمْ نُغادِرْ مِنْهُمْ أَحَداً» (کهف/47)، يك نفر هم از قلم نمى افتد و اما در اين آيه مى فرمايد: از هر امتى فوجى را محشور مى كنيم. (المیزان، ج15، ص397، با تلخیص)
در تفسیر نمونه در تبیین آیه شریفه چنین آمده است: بسيارى از بزرگان اين آيه را اشاره به مساله رجعت و بازگشت گروهى از بدكاران و نيكوكاران به همين دنيا در آستانه رستاخيز مى دانند، چرا كه اگر اشاره به خود رستاخيز و قيامت باشد، تعبير به «مِنْ كُلِّ أُمَّةٍ فَوْجاً» (از هر جمعيتى، گروهى) صحيح نيست، زيرا در قيامت، همه محشور مى شوند، چنان كه قرآن در آيه 47 سوره كهف مى گويد: «وَ حَشَرْناهُمْ فَلَمْ نُغادِرْ مِنْهُمْ أَحَداً؛ ما آنها را محشور مى كنيم و احدى را ترك نخواهم گفت».
شاهد ديگر اين است كه قبل از اين آيه سخن از نشانه هاى رستاخيز در پايان اين جهان بود، در آيات آينده نيز به همين موضوع اشاره مى شود، بنابر اين بعيد به نظر مى رسد كه آيات قبل و بعد از حوادث پيش از رستاخيز سخن گويد، اما آيه وسط از خود رستاخيز، هماهنگى آيات ايجاب مى كند كه همه درباره حوادث قبل از قيامت باشد. در اين زمينه روايات فراوانى نيز داريم.
ولى مفسران اهل سنت معمولا آيه را ناظر به قيامت مى دانند، و ذكر كلمه «فوج» را اشاره به رؤساء و سردمداران هر گروه و جمعيت مى شمرند و در مورد ناهماهنگى آيات كه از اين تفسير برمى خيزد گفته اند آيات در حكم تاخير و تقديم است و گويى آيه 83 بعد از 85 قرار گرفته باشد! ولى مى دانيم هم تفسير «فوج» به معنى مزبور خلاف ظاهر است، و هم تفسير ناهماهنگى آيات به تقديم و تاخير.
اگر آيه فوق درباره قيامت و رستاخيز باشد، مفهومش معلوم است و اما اگر اشاره به مساله رجعت باشد- چنان كه هماهنگى آيات ايجاب مى كند- اشاره به اين است كه به هنگام بازگشت گروهى از بدكاران به اين جهان، كسى كه نماينده خدا و ولى امر است، آن¬ ها را مورد بازپرسى قرار مى دهد، سپس به مقدار استحقاقشان آن ها را مجازات دنيوى مى كند، و اين مانع از عذاب آخرت آن¬ها نخواهد بود، چنان كه بسيارى از مجرمان، حد شرعى در اين جهان مى خورند و در صورت عدم توبه در آخرت نيز مجازاتشان محفوظ است. بديهى است اين مجرمان در مقابل هيچيك از اين دو سؤال پاسخى ندارند.
«وَ وَقَعَ الْقَوْلُ عَلَيْهِمْ بِما ظَلَمُوا فَهُمْ لا يَنْطِقُونَ» اين عذاب به معنى عذاب دنيا است هر گاه آيه را به معنى رجعت بدانيم، و به معنى عذاب آخرت است اگر آيه را به معنى قيامت بدانيم. (نمونه ج15،ص550، با تلخیص)
در روایت است: سُئِلَ الْإِمَامُ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) عَنْ قَوْلِهِ «وَ يَوْمَ نَحْشُرُ مِنْ كُلِّ أُمَّةٍ فَوْجاً»؟ قَالَ: مَا يَقُولُ النَّاسُ فِيهَا؟ قُلْتُ: يَقُولُونَ إِنَّهَا فِي الْقِيَامَةِ. فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام): أَ يُحْشَرُ اللَّهُ فِي الْقِيَامَةِ مِنْ كُلِّ أُمَّةٍ فَوْجاً وَ يَتْرُكُ الْبَاقِينَ؟ إِنَّمَا ذَلِكَ فِي الرَّجْعَةِ، فَأَمَّا آيَةُ الْقِيَامَةِ فَهَذِهِ «وَ حَشَرْناهُمْ فَلَمْ نُغادِرْ مِنْهُمْ أَحَدا؛ از حضرت صادق (عليه السّلام) معنى آيه «وَ يَوْمَ نَحْشُرُ مِنْ كُلِّ أُمَّةٍ فَوْجاً» را پرسيدند؟ حضرت از راوى پرسيدند: اهل تسنن در اين مورد چه مي گويند؟ راوى عرض كرد: آن ها مي گويند: اين آيه مربوط به قيامت است. حضرت فرمود: آيا خداوند در روز قيامت از هر امتى جمعى را برانگيخته مى كند و بقيه را رها مي گرداند؟! نه! اين در ايام رجعت است، آيه اى كه مربوط به قيامت است اين است «وَ حَشَرْناهُمْ فَلَمْ نُغادِرْ مِنْهُمْ أَحَداً» يعنى آنها را برانگيخته مي كنيم و يك نفرشان را باقى نمي گذاريم. (بحارالانوار، ج53، ص51)
* برنگشتن هلاک شدگان
«وَ حَرامٌ عَلى قَرْيَةٍ أَهْلَكْناها أَنَّهُمْ لا يَرْجِعُونَ؛ و حرام است بر شهرها و آبادي هايى كه (بر اثر گناه) نابودشان كرديم (كه به دنيا بازگردند) آن ها هرگز باز نخواهند گشت!» (انبیاء/95)
مرحوم علامه مجلسی روایتی را نقل می کند که: از حضرت باقر و صادق (عليهما السلام) روايت شده كه فرمودند: كُلُّ قَرْيَةٍ أَهْلَكَ اللَّهُ أَهْلَهُ بِالْعَذَابِ لَا يَرْجِعُونَ فِي الرَّجْعَةِ؛ هر قريه اى كه خداوند مردم آن را با عذاب نابود گردانيد در رجعت بدنيا برنمي گردند.
و در ادامه اضافه می کند: بنا بر اين آيه شريفه بزرگترين آيه ای است که دلالت بر رجعت دارد. زيرا هيچ يك از مسلمانان منكر اين نيست كه تمام مردم اعم از آن ها كه با عذاب خدا نابود شده اند يا آنان كه وفات يافته اند، همه در قيامت برانگيخته مي شوند و اين كه در اين آيه خدا مي فرمايد «لا يرجعون» مقصود اينست كه در رجعت برنمي گردند؛ ولى در قيامت می آیند تا به دوزخ درافتند. (بحارالانوار، ج53، ص52)
در جای دیگر خداوند می فرماید: «وَ إِنْ مِنْ قَرْيَةٍ إِلَّا نَحْنُ مُهْلِكُوها قَبْلَ يَوْمِ الْقِيامَةِ أَوْ مُعَذِّبُوها عَذاباً شَدِيداً؛ هيچ شهر و آبادى نيست مگر اينكه آن را پيش از روز قيامت هلاك مى كنيم يا به عذاب شديدى گرفتارشان خواهيم ساخت اين، در كتاب الهى [لوح محفوظ] ثبت است.» (اسراء/58)
اگر این دو آیه را در کنار هم نگاه کنیم و روایت و کلام مرحوم مجلسی را نیز مورد توجه قرار دهیم، شاید به توان این نتیجه را نیز از این دو آیه شریفه استفاده کرد که اراده الهی و یکی از سنت های خداوند این است که انسان های ظالم و فاسدی که در آلودگی و تباهی همه مرزها را شکسته اند و به دیگران ستم روا می دارند علاوه بر کیفر دردناک اخروی، در دنیا نیز مجازات شوند. از این رو، در مورد افراد و گروه هایی که مصلحت ایجاب می کرد در زمان خودشان مجازات شوند، این عقوبت تحقق یافت مانند قوم عاد و ثمود؛ و در مورد کسانی که بنابر حکمت الهی عذاب دنیوی آن ها در زمان خودشان اتفاق نیفتاد، این مهم در دوران رجعت اجرا می شود. لذا سوره اسراء (آیه58) به تحقق عذاب دنیوی بدکرداران اشاره دارد، و در سوره انبیاء (آیه95) بیان می شود که عذاب دنیوی برای هر کس یک بار اتفاق می افتد و کسانی که یک بار عذاب الهی را چشیده اند دیگر دوباره عذاب نمی شوند.
برخی آیات و روایات دیگر
آیات و روایات دیگری نیز هست که با توحه به روایاتی که در ذیل آن ها وارد شده در مورد رجعت نیز قابل تأویل و توضیح بوده و یکی از پیام های آن ها تحقق رجعت در آخرالزمان و در زمان ظهور است، که به برخی از آنها اشاره می شود.
* «وَ إِذْ أَخَذَ اللَّهُ مِيثَاقَ النَّبِيِّنَ لَمَا ءَاتَيْتُكُم مِّن كِتَابٍ وَ حِكْمَةٍ ثُمَّ جَاءَكُمْ رَسُولٌ مُّصَدِّقٌ لِّمَا مَعَكُمْ لَتُؤْمِنُنَّ بِهِ وَ لَتَنصُرُنَّهُ قَالَ ءَ أَقْرَرْتُمْ وَ أَخَذْتُمْ عَلىَ ذَالِكُمْ إِصْرِى قَالُواْ أَقْرَرْنَا قَالَ فَاشهَْدُواْ وَ أَنَا مَعَكُم مِّنَ الشَّهِدِين؛ و (به خاطر بياوريد) هنگامى را كه خداوند، از پيامبران (و پيروان آن ها)، پيمان مؤكّد گرفت، كه هر گاه كتاب و دانش به شما دادم، سپس پيامبرى به سوى شما آمد كه آنچه را با شماست تصديق مى كند، به او ايمان بياوريد و او را يارى كنيد! سپس (خداوند) به آنها گفت: «آيا به اين موضوع، اقرار داريد؟ و بر آن، پيمان مؤكّد بستيد؟» گفتند: « (آرى) اقرار داريم!» (خداوند به آنها) گفت: «پس گواه باشيد! و من نيز با شما از گواهانم.» (آل عمران/81)
فيض بن ابى شيبه روايت مى كند: سَمِعْت أَبَا عَبْدِ اللَّه (علیه السلام) يَقُولُ وَ تَلَا هَذِهِ الْآيَةَ «وَ إِذْ أَخَذَ اللَّهُ مِيثاقَ النَّبِيِّين» الْآيَةَ قَال: لَيُؤْمِنُنَّ بِرَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) وَ لَيَنْصُرُنَّ عَلِيّاً أَمِيرَ الْمُؤْمِنِين (علیه السلام) قُلْت: وَ لَيَنْصُرُنَّ أَمِيرَ الْمُؤْمِنِين؟ قَال: نَعَمْ وَ اللَّهِ مِنْ لَدُنْ آدَمَ فَهَلُمَّ جَرّاً فَلَمْ يَبْعَثِ اللَّهُ نَبِيّاً وَ لَا رَسُولًا إِلَّا رَدَّ جَمِيعَهُمْ إِلَى الدُّنْيَا حَتَّى يُقَاتِلُوا بَيْنَ يَدَيْ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِين (علیه السلام)؛ شنيدم حضرت صادق (عليه السّلام) آيه «وَ إِذْ أَخَذَ اللَّهُ مِيثاقَ النَّبِيِّينَ ...» را تلاوت نمود و سپس فرمود: تمام پيغمبران به رسول اكرم ايمان مى آورند و على (عليه السّلام) را يارى مي نمايند. عرض کردم: و امیر مؤمنان را یاری می دهند؟ فرمود: آرى و اللَّه خداوند از زمان آدم تا پيغمبر خاتم هر پيغمبرى را كه مبعوث گردانيد دوباره بدنيا برمي گرداند، تا در ركاب امير المؤمنين عليه السّلام جهاد كنند. (بحار الانوار، ج53، ص41، ح9)
* «وَ أَقْسَمُواْ بِاللَّهِ جَهْدَ أَيْمَانِهِمْ لَا يَبْعَثُ اللَّهُ مَن يَمُوتُ بَلىَ وَعْدًا عَلَيْهِ حَقًّا وَ لَكِنَّ أَكْثرََ النَّاسِ لَا يَعْلَمُون؛ آن ها سوگند هاى شديد به خدا ياد كردند كه: «هرگز خداوند كسى را كه مى ميرد، برنمى انگيزد!» آرى، اين وعده قطعى خداست، ولى بيشتر مردم نمى دانند!» (نحل/38)
ابو بصير گويد: به امام صادق (علیه السلام) عرض كردم: معناى گفتار خداى تعالى چيست كه می فرمايد: «به خدا قسم خورند قسم هاى مؤكد كه هر كه بميرد خداوند زنده اش نمي كند (چنين نيست) بلكه وعده اى كرده كه حق است (و حتما انجام دهد) ولى بيشتر مردم نمي دانند» (نحل/38) فرمود: اى ابا بصير تو در اين آيه چه مي گویى (و از مردم چه شنيده اى)؟ عرض كردم: مشركان چنين مى پنداشتند و براى رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) نيز سوگند مي خوردند كه خدا مردگان را زنده نمي كند؟ فرمود: نابود باد هر كه چنين گويد، از اينها بپرس كه مشركان بخدا قسم مي خوردند يا به لات و عزّى؟ (و در اين آيه خدا مي فرمايد به خدا قسم مي خوردند، پس معلوم شود مقصود مشركان قريش نيستند) گويد: عرض كردم: قربانت پس شما معناى آن را به من ياد دهید. فرمود: اى ابا بصير هنگامى كه قائم ما قيام كند خداوند گروهى از شيعيان ما را كه دسته هاى شمشيرشان را روى دوششان گذارده اند زنده كند، اين خبر به گوش جمعى از شيعيان ما كه هنوز نمرده اند برسد آن ها به هم گويند: فلانى و فلانى و فلانى از گورها زنده شده اند و همراه حضرت قائم هستند، ولى چون به گوش دشمنان ما برسد گويند: اى گروه شيعه چقدر دروغ گویيد اكنون هم كه دولت دست شما است باز هم دروغ گویيد نه به خدا اين افراد (كه مي گویيد) زنده نشده اند و تا روز قيامت هم زنده نخواهند شد، پس خداى تعالى گفتار ايشان را در اين آيه حكايت فرموده است. (کافی، ج8، ص50)
* پیامبر فرمود: كُلَّمَا كَانَ فِي الْأُمَمِ السَّالِفَةِ فَيَكُونُ فِي هَذِهِ الْأُمَّةِ مِثْلُهُ حَذْوَ النَّعْلِ بِالنَّعْل؛ آنچه در مردم پيشين بوده طابق النعل بالنعل و بدون كم و كاست در اين امت هم مي باشد. (بحارالانوار، ج51، ص252)
از ابی سعید خدری روایت شده است که پیامبر فرمود: لَتَتَّبِعُنَّ سَنَنَ مَنْ كَانَ قَبْلَكُمْ شِبْراً بِشِبْرٍ وَ ذِرَاعاً بِذِرَاعٍ حَتَّى لَوْ دَخَلوا جُحْرِ ضَبٍّ لتبعتموهم. فَقلنا: يَا رَسُولَ اللَّهِ الْيَهُودَ وَ النَّصَارَى؟ قَالَ: فَمَنْ؟؛ هر آینه شما از روش پیشینیان خود، وجب به وجب و ذراع به ذراع پیروی می کنید؛ تا بدانجا که اگر آنان در لانه سوسماری وارد شده باشند شما نیز مرتکب این کار می شوید. گفتیم: ای رسول خدا، آیا مراد شما یهود و نصارا هستند؟ فرمود: پس چه کسی را می گویم. (صحیح بخاری، کتاب الاعتصام بقول النبی، 9/103- سنن ابن ماجه، باب افتراق الامم، حدیث آخر)
و در گفتگوی امام رضا (علیه السلام) با مأمون آمده است: قَالَ الْمَأْمُونُ: يَا أَبَا الْحَسَنِ فَمَا تَقُولُ فِي الرَّجْعَةِ؟ فَقَالَ الرِّضَا (علیه السلام): إِنَّهَا لَحَقٌّ قَدْ كَانَتْ فِي الْأُمَمِ السَّالِفَةِ وَ نَطَقَ بِهِ الْقُرْآنُ وَ قَدْ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ يَكُونُ فِي هَذِهِ الْأُمَّةِ كُلُّ مَا كَانَ فِي الْأُمَمِ السَّالِفَةِ حَذْوَ النَّعْلِ بِالنَّعْلِ وَ الْقُذَّةِ بِالْقُذَّةِ؛ مأمون پرسيد: كه شما در باره رجعت چه مي فرماييد؟ امام (عليه السّلام) فرمود: آن بجا و حقّ است، و در امت هاى پيشين هم بوده است، و قرآن مجيد هم بدان ناطق است، و رسول خدا (صلى اللَّه عليه و آله و سلم) هم فرموده: هر چه در امّت هاى سابق اتّفاق افتاده در اين امّت نيز اتّفاق خواهد افتاد بى كم و كاست طابق النّعل بالنّعل و بدون تفاوت. (عيون أخبار الرضا، ج2، ص202)
وجه استدلال به احادیث فوق این است که طبق فرموده پیامبر، هر آنچه در امت های گذشته (یهود و نصارا) اتفاق افتاده برای امت پیامبر نیز اتفاق خواهد افتاد؛ و یکی از حوادثی که برای آنان روی داده بود رجعت و بازگشت گروهی از مردگان به دنیا بود؛ پس این واقعه برای امت پیامبر اسلام نیز واقع خواهد شد.
* امام باقر (علیه السلام) فرمود: أَنَّ أَمِيرَالْمُؤْمِنِينَ (صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِ) كَانَ يَقُولُ: إِنَّ الْمُدَّثِّرَ هُوَ كَائِنٌ عِنْدَ الرَّجْعَةِ. فَقَالَ لَهُ رَجُلٌ: يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ أَحَيَاةٌ قَبْلَ الْقِيَامَةِ ثُمَّ مَوْتٌ؟ قَالَ: فَقَالَ لَهُ: عِنْدَ ذَلِكَ نَعَمْ وَ اللَّهِ لَكَفْرَةٌ مِنَ الْكُفْرِ بَعْدَ الرَّجْعَةِ أَشَدُّ مِنْ كَفَرَاتٍ قَبْلَهَا؛ از امام باقر و آن حضرت از اميرالمؤمنين (عليهما السلام) نقل مي كند كه فرمود: آمدن «مدثر» در رجعت حتمى است. مردى عرض كرد: يا اميرالمؤمنين! آيا پيش از قيامت انسان زنده مى شود و باز مى ميرد؟ فرمود: آرى واللَّه يك لحظه كفر بعد از رجعت سخت تر از چند كفر قبل از رجعت است. (بحارالانوار، ج53،ص42، ح11)
* جمیل بن درّاج می گوید: از امام صادق (علیه السلام) پیرامون قول خدا «إِنَّا لَنَنْصُرُ رُسُلَنا وَ الَّذِينَ آمَنُوا فِي الْحَياةِ الدُّنْيا وَ يَوْمَ يَقُومُ الْأَشْهادُ» پرسیدم. فرمود: ذَلِكَ وَ اللَّهِ فِي الرَّجْعَةِ، أَ مَا عَلِمْتَ أَنَّ فِي أَنْبِيَاءِ اللَّهِ كَثِيراً لَمْ يُنْصَرُوا فِي الدُّنْيَا وَ قُتِلُوا وَ أَئِمَّةٍ قَدْ قُتِلُوا وَ لَمْ يُنْصَرُوا فَذَلِكَ فِي الرَّجْعَة؛ به خدا قسم اين در رجعت است. نمى دانى كه بسيارى از پيغمبران در دنيا يارى نشدند و كشته گشتند و ائمه هم كشته شدند و كسى آن ها را يارى نكرد؟ تأويل اين آيه در رجعت است. (بحارالانوار، ج53، ص65، ح57)
ادعیه و زیارات
زیارات و دعاهای وارد شده از پیشوایان بزرگوار دین، مجموعه بی نظیری از معارف و آموزه های دین را در خود دارد. اشاره به رجعت در این مجموعه گران سنگ، پیام های مهمی به همراه دارد از جمله: 1- استدلال به رجعت از پشتوانه قوی تر برخوردار می شود، زیرا این زیارات و ادعیه سندی محکم برای اثبات رجعت است. 2- جایگاه بلند رجعت و اهمیت خاص آن را نتیجه می دهد. ما در این نوشتار مختصر، به بیان برخی از این کلمات نورانی که در مفاتیح الجنان نیز آمده و مراجعه به آن را آسان تر می کند می پردازیم. البته کسانی که طالب موارد بیشتری هستند می توانند به کتاب هایی مانند کامل الزیارات، مصباح شیخ طوسی، من لایحضره الفقیه و بحارالانوار (ج53، باب رجعت) مراجعه نمایند.
زیارت جامعه کبیره؛ مُؤْمِنٌ بِإِيَابِكُمْ مُصَدِّقٌ بِرَجْعَتِكُمْ مُنْتَظِرٌ لِأَمْرِكُمْ مُرْتَقِبٌ لِدَوْلَتِكُم..... جَعَلَنِي مِمَّنْ يَقْتَصُّ آثَارَكُمْ وَ يَسْلُكُ سَبِيلَكُمْ وَ يَهْتَدِي بِهُدَاكُمْ وَ يُحْشَرُ فِي زُمْرَتِكُمْ وَ يَكُرُّ فِي رَجْعَتِكُمْ وَ يُمَلَّكُ فِي دَوْلَتِكُمْ وَ يُشَرَّفُ فِي عَافِيَتِكُمْ وَ يُمَكَّنُ فِي أَيَّامِكُمْ وَ تَقَرُّ عَيْنُهُ غَداً بِرُؤْيَتِكُم؛ معتقدم به بازگشت شما، و تصدیق کننده ام به رجعت شما و منتظرم امر شما را ، و مترصّدم دولت شما را..... (از خدا می خواهم مرا) به زمره كسانى درآورد كه در پى شما گام مى سپارند، و به راه شما مي روند، و در پرتو هدايت شما راه مى جويند، و در جمع شما محشور مي شوند، و در رجعت شما براى پيكار بر ضدّ دشمنانتان باز مي گردند، و در دولت شما به حكومت مي رسند، و در جوّى از سلامت و عافيت شما به شرف و علوّ مقام نائل مي شوند، و در ايّام شما عزّت و تمكين مى يابند، و فردا چشمشان بديدار شما روشن مي گردد.
زیارت آل یاسین؛ أَنْتُمُ الْأَوَّلُ وَ الْآخِرُ وَ أَنَّ رَجْعَتَكُمْ حَقٌّ لَا ریب فِيهَا يَوْمَ لا يَنْفَعُ نَفْساً إِيمانُها لَمْ تَكُنْ آمَنَتْ مِنْ قَبْلُ أَوْ كَسَبَتْ فِي إِيمانِها خَيْرا؛ شما ابتدا و آغازيد و آخر و پايان، و اينكه رجعت شما حقّى بلا شكّ است، روزى كه برخى از نشانه هاى پروردگار تو بيايد ديگر هيچ كس را كه پيش از آن ايمان نياورده يا در حال ايمانش كار نيكى نكرده ايمان آوردنش سود ندارد.
زیارت اربعین امام حسین؛ أَشْهَدُ أَنِّي بِكُمْ مُؤْمِنٌ وَ بِإِيَابِكُمْ مُوقِن؛ من گواهى مي دهم كه مؤمن به شما هستم و يقين به رجعت شما دارم
زیارت حضرت اباالفضل العباس؛ أَنِّي بِكُمْ وَ بِإِيَابِكُمْ مِنَ الْمُؤمِنِين؛ من به شما و به برگشتن شما ایمان دارم.
دعای عهد؛ اللَّهُمَّ إِنْ حَالَ بَيْنِي وَ بَيْنَهُ الْمَوْتُ الَّذِي جَعَلْتَهُ عَلَى عِبَادِكَ حَتْماً فَأَخْرِجْنِي مِنْ قَبْرِي مُؤْتَزِراً كَفَنِي شَاهِراً سَيْفِي مُجَرِّداً قَنَاتِي مُلَبِّياً دَعْوَةَ الدَّاعِي فِي الْحَاضِرِ وَ الْبَادِي؛ پروردگارا! اگر مرگ را كه براى بندگانت يك امر حتمى قرار داده اى ميان من و آن حضرت جدائى انداخت، مرا از قبرم بيرون آور تا در حالى كه كفنم را پوشيده و شمشيرم را از غلاف درآورده و نيزه ام را بدست گرفته ام در ميان آنها كه در شهر حاضرند يا آنان كه كوچ مى كنند، قرار گيرم و دعوت كننده آن حضرت را اجابت كنم.
