نام: علی بن محمّد
کنیه: ابوالحسن
لقب: سَمُری (سِیمُری)

دوران قبل از نیابت: [1]
حضرت امام عسگری علیه السلام مکاتباتی با ایشان داشته که نشانگر این است که از اصحاب آن حضرت بوده است. شیخ طوسی نیز او را تحت عنوان «علی بن محمّد صیمری» جزء اصحاب امام عسکری علیه السلام به شمار آورده است.

[1] پژوهشی پیرامون زندگانی نوّاب خاص امام زمان اروحنا له الفداء، علی غفارزاده، ص306.

دوران سفارت: [2]
این دوران با دو خلیفه عبّاسی (راضی و مقتدر) مصادف شد. بنابراین دوران سفارت وی بیش از دیگر سفیران از طرف رژیم خون آشام عبّاسی پر از ظلم و ستم و خفقان و اختناق بود. از این رهگذر رنج های فراوان برد و سختی های بسیار متحمّل شد.

[2] روزگار رهایی، ترجمه علی اکبر مهدی پور، ج 1، ص 306.

کرامات: [3]
از کرامات ایشان این بود که در حالی که در بغداد بود ساعت وفات علیّ بن الحسین بابویه قمی (پدر شیخ صدوق) که در ری می زیست را خبر داد؛ پس از 17 روز خبر آمد که وی دقیقاً در همان ساعت از دنیا رفته است.
[3] امام مهدی از ولادت تا ظهور، سیّد محمّد کاظم قزوینی، ص 234.

آخرین توقیع: [4]

به نام خداوند بخشنده مهربان.
ای علی بن محمّد سمری! خداوند پاداش برادران دینی تو را در مصیبت مرگ تو بزرگ دارد. تا 6 روز دیگر خواهی مرد، پس امر حساب و کتاب خود را مرتّب کن و درباره ی جانشینی این مقام نیابت، به هیچ کس وصیّت مکن تا به جای تو بنشیند؛ زیرا غیبت دوم (کبری) فرا رسیده است، تا آن روزی که خداوند بخواهد، ظهوری نخواهد بود و آن پس از مدّت درازی خواهد بود که دل ها را سختی و قساوت فرا گیرد و زمین از ستم و بیداد پر گردد.
به زودی کسانی برای شیعیان من ادّعای مشاهده خواهند نمود بدان هر کسی که پیش از خروج سفیانی و بر آمدن صیحه ای (بانگی) از آسمان، ادّعای دیدن من را نماید، دروغگو است. قدرت و توانمندی از آنِ خداوند بلند مرتبت است.

[4] تاریخ عصر غیبت، پور سید آقایی، جبّاری، عاشوری، حکیم، ص 299.

نکات آخرین توقیع: [5]

* سفیر چهارم شش روز پس از صدور توقیع رحلت کرد که این خود دلیل قاطعی بر صدور توقیع توسط شخص امام غائب است.
* دستور امام مبنی بر تعیین نکردن جانشین در امر نیابت دلالت بر خاتمه ی ارتباط مستقیم بین امام و نوّاب خاصّ دارد.
* اعلام زمان پایان غیبت صغری و آغاز غیبت کبری.
* ظهور امام به اذن خداوند است و زمان ظهور بر کسی معلوم نیست.
* دلالت بر وجود دو علامت حتمی ظهور ( قیام سفیانی و صیحه ی آسمانی) دارد.
* هر کس در دوران غیبت کبری ادّعای دیدن امام زمان ارواحنا له الفداء نماید، دروغگو و تهمت زننده است.

[5] آخرین امید، داود الهامی، ص 112.

آخرین سخن: [6]

در لحظاتی که در سکرات مرگ بود و آخرین لحظات حیاتش را می گذراند عیادت کنندگان به وی گفتند: وصیّ شما کیست؟
پاسخ داد: خدا را امری است که خود آن را جاری می سازد.

[6] امام مهدی از ولادت تا ظهور، سیّد محمّد کاظم قزوینی، ص 235.

وفات: [7]

در نیمه ی شعبان سال 329 ه. ق. دار فانی را وداع گفت و با وفات ایشان نیابت خاصّ قطع گردید و غیبت صغری پایان پذیرفت و غیبت کبری شروع شد. این غیبت تا زمان ما امتداد یافته است و در آینده به ظهور حضرت مهدی ارواحنا له الفداء پایان خواهد پذیرفت.

[7] امام مهدی از ولادت تا ظهور، سیّد محمّد کاظم قزوینی، ص 234.

مدفن: [8]

در بغداد در خیابان خلنجی، جنب ربع المحوّل، نزدیک نهر ابوعتاب واقع شده است.

[8] آخرین امید، داود الهامی، ص 112.

توقیع امام زمان ارواحنا له الفداء به شیخ مفید: [9]

اگر شیعیان ما –که خداوند آنها را به طاعت خود موفّق بدارد- دل هایشان در وفا کردن به پیمان قدیم یکی شود، هرگز سعادت دیدار ما از آنها به تأخیر نمی افتد، و سعادت پشتیبانی ما از آنها در سوق دادنشان به متن واقع و حقّ معرفت به تعجیل می افتد. ما را چیزی جز اعمال نکوهیده ی آنها محبوس نمی سازد، که اعمال آنها به ما می رسد و ما را اندوهگین می سازد، که ما چنین انتظاری از آنها نداشتیم. از خدا یاری می طلبیم که یاری ما او را بس است و او بهترین وکیل است.

[9] روزگار رهایی، ترجمه علی اکبر مهدی پور، ج 1، ص 298.