نیمه ی شعبان
این ماه نه من می خوانم و نه ماه زمین
این نیمه را تو بخوان
این نیمه ی ماه را تو عاشقانه ای بخوان از دلرباترین پسری که قدم بر خلقت می گذارد تا اهل زمین و اهل آسمان ها در امان بمانند در سایه ی بلنده غیبتش در سایه ی نورانیت وجودش در سایه ی بیکران الطاف مولایی اش
نیمه ی شعبان آمد و ماه من از مغرب عشق طلوع کرد و بر دامن مادر زیبایی ها نشست
جانم به قربان سجده ی خالصانه ات بر خالق به شُکرانه ی حضورت در هستی
دلم آرام باش مولایت به دنیا آمده اما دل نگرانم برای فرداها که مولایم غایب می شود و باید سال ها دلداری کنم برای ظهورش
یک امشبی جای ماه در آسمان هستی خالی مانده تا تو بیایی و بر فراز آفرینش بتابی
برخیز قدم بر شانه های من بگذار و به آسمان ها اشارتی کن تا رخ دلربایت را به اهل زمین نشان بدهند
بیا جلوه گری کن ماه من در آفرینش
صاحب الزمانِ خلقتی و باید از مغرب عشق بر خلقت بتابی حال که تابیدنت دیر شده ماه تاب شو بر سینه ی آبی هستی جمال دلربایت را ارزانی کن تا اهل زمین بدانند این ماه، ماه مهدی ست ماه دلرباترین قرص کامل ماه درخلقت
لحظه شماری کردم تا به این نیمه از ماه شعبان برسم و ماهتاب صورتت را در گستره ی آسمان ببینم
خوش آمدی بر منظر نگاهم مولای من
خوش آمدی بر منظومه ی بیکران آفرینشی که قرار است خودت مولای آن باشی
خوش آمدی عشق من بر دنیایی که قرار است خودت عاشق ترین انسان آن باشی
خوش آمدی آقای من بر عاشقانه های من که به نام تو و برای تو نوشته می شوند