گنج های زمین

ابراهم بن سعد می گوید: امام جواد علیه السلام را دیدم که نزدش چیز سیاه رنگی بود، وقتی دستش را بر آن کشید، قرمز رنگ شد، سپس دوباره بر آن دست کشید، سفید شد، سپس با کف دست بر آن کشید، دوباره سیاه شد و به حالت اولیه در آمد.
امام علیه السلام به من فرمود: این از نشانه های قدرت امام است.
عرض کردم: پدر گرامیتان را دیدم که خاک را با دستان مبارک تبدیل به طلا و نقره می کردند.
امام فرمود: به خاطر این بود که در شهر شما گمان می کردند، امام علیه السلام محتاج به مال است. پس پدرم این کار را کردند تا شماها بدانید که تمام گنج های زمین در دست امام است. [1]
از این روایت شریف سه نکته استفاده می شود:

1- قدرت امام و کرامات او
2- تناسب افعال امام با زمان و مکان
3- همه گنج ها و ثروت های هستی در اختیار امام است.

بنابراین اگر گفته می شود برای سلامتی امام زمان ارواحنا له الفداء صدقه بدهید.
معنایش احتیاج امام نیست، تمام ثروت های هستی در دست امام زمان ارواحنا له الفداء است، ما محتاج عنایت او هستم.

پی نوشت:
[1] دلائل الامامه، ص 397، ح 346؛ اثبات الهداه، ج 3، ص 345، ح 54؛ مدینه المعاجز، ج 7، ص 317، ح 2351؛ موسوعه الامام الجواد علیه السلام، ج 1، ص 241 « حدثنی ابراهیم بن سعد [سعید] قال: رایت محمد بن علی بن الرضا علیه السلام و له شعره – او قال: و فره – مثل حلک الغراب مسح یده علیها فاحمرت، ثم مسح علیها بظاهر کفه فابیضت ثم مسح علیها بباطن کفه، فعالت سوداء کما کانت فقال لی: یا ابن سعد! هکذا تکون آیات الامام. فقلتة: رایت اباک علیه السلام یضرب بیده الی التراب، فیجعله دنا یترو دراهم، فقال: فی مصرک قوم یزعمون: ان الامام یحتاج الی مال، فضرب بیده لهم لیبلغهم ان کنوز الارض بید الامام.»