مهدی جان ...
دلم می خواهد این روزهای آخر رمضان را هم روزه داری کنم و با تو شب ها بیدار بمانم و عاشقانه ها بخوانم برایت اما؛ . . .
انسان است و درد های بی درمانش
جسم است و هزاران گرفتاری اش ...
این روزهای آخری دلتنگی امان از قلبم گرفته
نمی دانم
شاید خدا می خواست دلم را دلتنگ تو کند که روزه های روزهای آخر رمضانم این چنین شد ...
قرار است تمام صحنه های ناخوشایند زندگی ام را به عشق تو
آبی ببینم و لبریز از رضایتت
پس می نویسم
اگر این روزهای روزه و دعا و قرآن رو به آخر است
اما لااقل تو را دارم که مرا ببینی و دل سوخته ام را ...
دلم می خواهد
عید فطر به شُکرانه ی قدری که برایم آسمانی رقم زدی بیایم
زیر آسمان آبی خدا بایستم و
در تمام قنوت هایم برایت دعای فرج بخوانم تا تو زودتر بیایی ...
اما ...
من مانده ام و دنیایی حسرت
قنوت های به جا مانده از عیدهایی که خواندیمت اما نیامدی ...
خدا تو را به آخرین دقایق ماه خوب خودت، ظهور امام مهربانی ها را نزدیک کن
