1- ابن مسرور، عن ابن عامر، عن عبدالله بن عامر، عن ابن ابی عمیر، عمن ذکره، عن ابی عبدالله علیه السلام قال: قلت له: «ما بال امیرالمؤمنین علیه السلام لم یقاتل مخالفیه فى الاول؟». قال: «لایة فی کتاب الله عزوجل «لو تزیلوا لعذبنا الذین کفروا منهم عذابا الیما. [1]
قال: قلت: «وما یعنی بتزایلهم؟» قال: «ودائع مؤمنین فی اصلاب قوم کافرین، وکذالک القائم علیه السلام، لن یظهر ابدا حتى تخرج ودایع الله عزوجل، فاذا خرجت ظهر على من ظهر من اعداء الله عزوجل جلاله، فقتلهم: ابن ابى عمیر،
از امام صادق علیه السلام نقل مىکند که از اباعبدالله (امام صادق علیه السلام) پرسیدم: «چرا امیرالمؤمنین علیه السلام در ابتداى امر، با مخالفان خود کارزار و جنگ نکرده؟». فرمود: «به جهت آیه اى که در کتاب خداوند عزوجل بوده: «اگر مؤمنان و کفار (در مکه) از هم جدا مى شدند، همانا کافران را عذاب دردناکى مى کردیم.» گوید: گفتم: مقصود از «تزایلهم (جدا شدن) چیست؟». فرمود: «مقصود نطفه هاى مؤمنانى است که در صلب هاى کافران به ودیعت گذاشته شده اند همین طور قائم هم مادامى که ودایع خداوند عزوجل آشکار نشده، ظهور نخواهد کرد. پس وقتى مؤمنان از صلب هاى کافران، آشکار شدند، او نیز ظهور مى کند و بر دشمنان خداوند عزوجل غلبه یافته و آنان را مى کشد». [2]
شیخ صدوق، در کتاب علل الشرایع این روایت را به سند دیگر از ابراهیم کرخى، از امام صادق علیه السلام نقل کرده است
امام صادق بر اساس این حدیث فرموده اند:
«به موجب این آیه، خداوند در اصلاب مردم کافر و منافق ودیعت هایى دارد که همان فرزندان صالح هستند و از نسل آنان پدید می آیند، از این رو على (علیه السلام) آن پدران را نمی کشت تا آنکه ودیعت هاى الهى خارج شوند. بعد از خروج آن ودایع بود که بر هرکس از آنان غلبه می یافت او را می کشت. و چنین است قائم ما اهل البیت که ظهور نمی کند تا آنکه همه نسل هاى پاک و مؤمن که ودیعت هاى خدایند، ظاهر شوند. آن زمان است که ظهور می کند و بر هرکس غلبه یابد می کشد.» [3]
پی نوشت:
1- فتح: 25.
2- علل الشرایع، ج 1، ص 147; بحارالانوار، ج 52، ص 97، ح 19.ینابیع الموده ج 3 ص 84، الامام المهدی ص 56، الزام الناصب ص 30 و127، بشارة الاسلام ص 256 و منتخب الاثر ص 290
3- علل الشرایع، ح 1، ص 147.
*چنانچه نویسنده این مقاله را می شناسید، به ما اطلاع دهید.
