اقتصاد مهدوی
در امروز و در جامعه ی جهانی امروزی سخن از اقتصاد جهانی ست. اقتصادی که به گمان افرادِ این جامعه، قرار است برای انسان های نُوینِ امروزی رونقِ کسب و کار و فزونی ثروت به همراه بیاورد.
این جامعه ی اقتصادی با افکاری چون ثروت اندوزی برای افرادی خاص برنامه ریزی شده است تا گروه خاصی به بالاترین مرتبه ی اجتماعی و مالی برسند و بتوانند آسوده خاطر از هر نوع فقر و نیازمندی زندگی کنند.
این آرزوی همیشگیِ انسان بوده تا رها از هر نوع فقر مالی به راحتی ثروت اندوخته ی خود را برای کسب رفاه بیشتر خرج کند
ثروتی که با زیر پا گذاشتنِ بسیاری از حقوق انسانی و اجتماعی به دست آمده و قرار است فقط برای قشرِ خاصی در مراتب بالای اجتماعی به مصرف برسد.
جامعه ی جهانیِ امروزی با تفکراتی مُخَرب به ثروت اندوزیِ گروهی پرداخت که نه تنها شایستگیِ جمع آوری منابع مالیِ بی استفاده را ندارند بلکه هیچ کدام از نظر رتبه ی انسانی قادر به قبول این مسؤلیت نخواهند بود که به عنوان گروه خاصی امانت داره قشر نیازمند جامعه باشند.
در نتیجه به دنبال این خیانت در امانت داریِ افراد نیازمند جامعه ی خود به ثروت های هنگفتی رسیدند و توانستند فقط در زمینه ی مصرفی بودن از آن بهره ببرند که اگر به صورت عادلانه و با در نظر گرفتن حقوق مساویِ افراد از نظر داشتنِ ثروت عمومیِ جامعه بود، همه می توانستند به نوعی از ثروتِ اجتماعی دست پیدا کنند و در یک مرتبه ی اجتماعیِ عام به مصرف آن بپردازند و این طبقه بندی های ظالمانه ی اجتماعی موجب شده تا عده ای در فقر شدید اجتماعی به سر ببرند، و گروهی از ثروتی بی اندازه بهره مند باشند که حتی توان استفاده ی آن را هم ندارند.
اما در جامعه ی مهدوی که پایه های آن بر اساس اصول دین اسلام در زمان علی علیه السلام ریخته شده، قرار است همه از تساویِ ثروت برخوردار باشند حتی حاکمان و دولت مردانِ جامعه. که این جامعه ی مهدوی براساس یکسان بودن ثروت بین عام و خاصِ اجتماع به توزیعِ عادلانه ی ثروت می پردازد، تا همه ی افراد اجتماع قادر به مصرف و استفاده از اموال عمومی اجتماع باشند.
در جامعه ی مهدوی محال است عده ای مصرف کننده ی حقوق مُعَطَل مانده ی گروهی دیگر باشند، بلکه تمام انسان ها به طور مساوی از ثروت اجتماعی بهره می برند.
و از طرفی با از بین بردن فقرِ اجتماعی، رفاه جامعه ی عمومی به اندازه ای می رسد که تمام افراد غنی و فقیر در یک سطح اجتماعی قرار می گیرند و ثروت به صورت عادلانه بین افراد جامعه توزیع می شود.
در این جامعه براساس تکامل عقلانی انسان ها و در نظر گرفتن اجرای حدود الهی در جامعه، ظلم و فقر حذف خواهد شد و ثروت از نوع جامعه ی الهی بر اساس قانون های خداوند بین انسان ها عادلانه تقسیم خواهد شد.
در جامعه ی مهدوی کسبِ ثروت به گروهی خاص تعلق نمی گیرد، بلکه به خاطر ارزش گذاریِ یکسان بر افراد جامعه بر اساس انسان بودن، اجتماعی یکسان از نظر تفاوت سطح طبقاتی ایجاد می شود.
و در نتیجه ی استفاده و توزیع یکسانِ ثروت در بین افرادِ جامعه ی انسانی "عدالت" به صورت الهی بین افراد اجرایی خواهد شد.
جامعه ی پوچ و تهی از حقیقت الهی آنچنان مورد قبول افراد واقع شده که، گاهی ظلم کردن و پایمال نمودن حق انسانی افراد را برای بهره بری از ثروت را هم جزو حقوق سرمایه داران و ثروت اندوزان می داند، اما باید آگاهانه پذیرفت که خداوند هرگز چنین جامعه ای را برای بشر "جامعه ی آرمانی" معرفی نمی کند.
بلکه جامعه ی آرمای انسانی باید برای افراد امتیازی یکسان از نظر حقوق عامه ی اجتماعی در نظر بگیرد و یقیناً این جامعه جامعه ی مهدوی خواهد بود.
هر چند جامعه ی آرمانیِ مهدوی دور از فکر و عقل انسان امروزی دست نیافتنی به نظر می رسد، اما آنان که به عدالت الهی ایمان دارند حتماً منتظر آمدن مُجریِ عدالت الهی در خلقت می مانند تا روزی برسد و ثروت به صورت عادلانه و یکسان بین افراد جامعه توزیع شود و حتی جامعه به سطحی از بی نیازی برسد که ثروت در بین افراد اجتماع دست به دست بگردد و نیازمندی برای استفاده پیدا نشود.