قنبر وفادار
چه قدر زیباست این گفتار که می گوییم امام عصر «عج» را دوست داریم و تلاشمان یاری رساندن و حمایت از ایشان است. بگذارید داستانی از یاران امیرالمؤمنین علیه السلام برایتان بگویم:
غلام امیرالمؤمنین علیه السلام – قنبر – که سخت به مولا علاقه داشت، در دوران خلافت ایشان که دشمنان در پی آسیب رساندن به حضرتش بودند، شمشیر به دست، سایه به سایه آقا حرکت می کرد تا از ایشان مراقبت نماید. یک شب امام علیه السلام او را دیده پرسیدند: «قنبر! این وقت شب این جا چه می کنی؟» قنبر عرض کرد: «مولای من! می دانید که دشمنان در اندیشه آن هستند تا گزندی به شما برسانند و من از آن می ترسم که مبادا سوء قصدی به شما بشود.» ... [1]
قنبر یار وفادار امیرالمؤمنین علیه السلام است و ما آرزو داریم تا یار وفادار فرزندش، امام زمانمان باشیم؛ ولی آیا ما در شام سیاه و تاریک غیبت، چون قنبر، سایه به سایه اماممان در حرکتیم و از حریم مقدسش دفاع می کنیم؟
هر یک از ما آرزومندان یاری امام عصر (عج) که چون حدیث وفاداری یاران ائمه علیه السلام را می شنویم، مشتاقانه حسرت می خوریم و با زبان دل می گوییم که: «یا لیتنا کنا معکم» در طول یک روز، یک هفته یا یک ماه، چند ساعت و یا چند دقیقه قلم به دست گرفته، زبان به پاسداری گشوده و یا به نوعی بخشی از آن چه را که در توان داریم، به پای حمایتشان نثار می کنیم؟
با نگاهی گذرا به زندگی مان، می بینیم که کارهای روزمره جای خود را به راحتی باز کرده اند: کار، رسیدگی به خانه، خریدهای متنوع، دید و بازدیدهای مختلف، سفرها، درس خواندن ها در سطوح عالی و متعالی، کلاس های فوق برنامه و ... همه در جای خود محکمند؛ اما آموزش مسائل دینمان چطور؟ اگر هم برای فراگیری و آموزش مطالب دین، به کلاس می رویم؛ وقتی نوبت به ثمر دهی و خدمت می رسد، برای ارائه خدمات در راه ایشان چقدر تلاش کرده وقت می گذاریم؟
اگر استادی پیشنهاد کند که نیمی از روزتان را برای انجام آن چه که شاید سبب شادی دل مولایتان گردد صرف کنید، گاه معترضیم که وقتمان تنگ و محدود است. اشتغال و دانشگاه و خانواده، یا بهانه اند یا به واقع وقتی برایمان باقی نگذاشته اند.
گر چه یاری امام عصر «عج» در هر عرصه ای از زندگی، خانواده و تحصیل و ... جا دارد و می توان نیت را خالص کرد و با هر نفسی قصد خدمت مولا نمود ولی آن گاه که دین را مورد اعتراض، شبهات را رایج و دشمنان را در تبلیغ اهدافشان مصمم و فعال می بینیم، به خود می آییم که آیا به راستی تنها از ما همین می آید و آیا قنبر نیز تنها در حریم تنها خانه ی خود، مولایش را حمایت می نمود؟
پی نوشت:
1- آخرین دیدار، ص 12و 130
