و به راستی که «عظم البلاء» شده در زمانمان و از اینکه چرا هیچ کس عظمت بلا را نمی بیند در عجبم.
مگر نبود مولایم فریاد بر آورد «هل من ناصر ینصرنی»
بلا عظیم شد آن وقت که سلیمان به فکر محافظه کاری افتاد و به گمانش از مولای زمانش فهیم تر است و دین دارتر.
بلا عظیم شد آن وقت که مختار از قافله ی عشق جدا ماند.
بلا عظیم شد آن وقت که چهار هزار نفر به خونخواهی برخواستند اما چه شد نتیجه اش؟ آیا خون علی اصغر (علیه السلام) به گلویش بازگشت؟ آیا سر مولایم به تنش بازگشت؟ آیا فریادهای زینب (سلام الله علیها) به حنجره بازگشت؟ آیا کمر زینب (سلام الله علیها) باز قامت شد؟ آیا رقیه (سلام الله علیها) در فراغ پدر نسوخت و آب نشد؟ آیا ...
اما نه! کربلا ماند همانطور که سیاه رویی برای کوفیان ماندگار شد.
کربلا ماند همانطور که قیام با تأخیر مختار ماندگار شد.
کربلا ماند همانطور که توبه ی از موعد گذشته ی توابین ماندگار شد.
کربلا فقط باید یک بار به انجام می رسید. ننگ عهد شکنی کوفیان فقط برای خودشان و به نام خودشان باید باقی بماند.که ما اهل کوفه نیستیم و عهدمان عهد کوفیان نیست. یک عبرت برای درس گرفتن آیا کافی نیست؟
آیا باید کربلاها تکرار شوند و مختارها قیام کنند و توابین توبه کنند.
نه! که وقت اشتباه نیست.
نه! که وقت به خطا رفتن نیست.
نه! که وقت توبه نمی ماند.
نه! که وقت خونخواهی برای همه نیست و همه مختار نمی شوند.
نه! که فرصت تنگ است و ما دلیلی نداریم برای کوتاهیمان.
نکند صدای نصرت طلبی مولایمان را بشنویم و پاسخی ندهیم به این ندا.
نکند مولایمان باز سر به نیزه شود.
نکند چه کنم های سلیمان را تکرار شویم. همانطور که سلیمان گفت چه بگویم جز عذر تقصیر.
چه بگوییم؟ بگوییم صدای نصرت طلبی مولایم را نشنیدیم؟ بگوییم به معصوم بودن او آگاه نبودیم؟ بگوییم چشم انتظار پسر فاطمه (سلام الله علیها) نبودیم؟ بگوییم برای فرجش دعا نکردیم؟ بگوییم نامه ی دعوتش را مهر نکردیم؟
این همه دعای فرج را برای چه و که می خوانیم؟ برای فرج در کارهایمان یا فرج یوسف زهرا(سلام الله علیها)؟
الهی عظم البلاء و برح الخفاء و انکشف الغطاء و انقطع الرجاء و ضاقت الارض و منعت السماء
و انت المستعان و الیک المشتکی و علیک المعول فی الشدة و الرخاء...
