دعا بر سفره رحمت
دگر بار ماه مبارک رمضان از راه رسید و خداوند ارحم الراحمین، ما را به سر سفره خاص رحمتش نشانید تا گناهانمان را بزداید و مقاممان را به لطفش بالا برد.
اگر همیشه توفیق آن را نداریم که به مکان های متبرک وارد شویم، خداوند سفره اش گسترده است و ما را به زمان های متبرک وارد می سازد و این بار بر سر سفره ی پر برکت رمضان. باز هم پس از نمازهایمان زمزمه می کنیم:
خداوندا! هر غریبی را به مکان خود بازگردان. خداوندا! یک غریب ناشناخته است که اعمال ما او را غریب کرده است. او را به حق خود برسان. «اَللَّهُمَّ رَدَّ کُلَّ غریب» [1]
خداوندا! همه اسیران را آزاد فرما. خداوندا! اسیری است در بستر غیبت که ناسپاسی و کوتاهی ما اسیرش کرده است و ما خود نیز اسیر غفلت و هوی و هوس خود و وسوسه های شیطانیم، پس: «الَّلهُّمَ فُکَّ کُلَّ اَسیر» [2]
مگر نه این که در آن زمان مردگان آن چنان شادمان گردند که آرزو کنند ای کاش زنده بودند؟ پس: «اللُّهمَّ اِدخِل عَلی اَهلِ القبورِ السرور ...» [3]
مگر نه این که در آن زمان هر فقیری غنی گردد، هر عریانی پوشیده شود، هر بیماری شفا گیرد و هر فاسدی از امور مسلمین رخت بربندد؟ پس: «اَللُّهّمَ اَغنِ کُلَّ فَقیر، اَللُّهمَ اکسُ کُلَّ عُریانٍ، اَللهُّمَ اشفِ کُلَّ مَریض، اَللَّهُمَّ اَصلِح کُلَّ فاسدٍ مِن اُموُرِ المُسلِمینَ» [4]
به نظر می رسد لحظه استجابت تاّم و تمام این دعا، همان زمان ظهور است. نمی دانم خدایا! اما این را می دانم که اینک هرگاه این دعا را زمزمه می کنم، قلبم به سویش پر می کشد، از لحظات پربار رمضان بهره می گیرم و با دعا بر فرجش، همۀ خیر را ازخدای جهان می طلبم.