امام حسین (علیه السلام) در سوگ حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف)
بر اساس روایاتی که دربارة رجعت وارد شده، امام حسین (علیه السلام) در اواخر حکومت ولی عصر، با اصحاب با وفایش رجعت می کند و برای همه ی مردمان معرفی می شود، تا کسی در مورد آن حضرت دچار تردید نگردد.
هنگامی که همه مردم او را شناختند، اجل حضرت بقیه الله فرا رسیده، چشم از جهان فرو می بندد. آن گاه امام حسین (ع) متصدی و متولی امر غسل، کفن، حنوط و دفن ایشان می گردد.
امام صادق (ع) درباره ی آیه ی شریفه ی «ثُمَّ رَدَدْنَا لَکُمْ الْکَرَّةَ عَلَیهِمْ» [1] می فرماید:
«مقصود زنده شدن دوباره ی امام حسین (ع) و هفتاد تن از اصحابش در عصر امام زمان است؛ در حالی که کلاه خودهایی طلایی بر سر دارند و به مردم، رجعت و زنده شدن دوباره ی حضرت حسین (ع) را اطلاع می دهند تا مؤمنان به شک و شبهه نیفتند.» این در حالی است که حضرت حجت در میان مردم است؛ چون معرفت و ایمان به حضرتش در دل های مردم استقرار یافت، مرگ او فرا می رسد. پس امام حسین (ع) متولی غسل، کفن، حنوط و دفن ایشان می شود و هرگز غیر از وصی، وصی را تجهیز و خاکسپاری نمی کند. [2]
امام صادق (ع) می فرماید:
حسین (ع) با اصحابش می آیند و هفتاد پیامبر آنان را همراهی می کنند؛ چنان که همراه موسی (ع) هفتاد نفر فرستاده شدند. آن گاه حضرت قائم (عج) انگشتر را به وی می سپارد و امام حسین غسل و کفن، حنوط و دفن حضرت قائم را بر عهده می گیرد.» [3]


پی نوشت:
1- سوره اسراء، آیه6
2- کافی، ج 5، ص 206 ؛ تأویل الأیات الظاهرة، ج 1، ص 295 و ج 2، ص 962 ؛ مختصر البصائر، ص 45 ؛ تفسیر برهان، ج 2، ص 401 ؛ بحارالانوار، ج 53 ، ص 13 و ص 51 ص 56 ؛ تفسیر عیاشی، ج 2، ص 251 ؛ نورالثقلین، ج 3، ص 135؛ المحجة فی ما نزل الحجه، ص 121 ؛ الایقاظ من الهجعه، ص 302
3- الایقاظ من الهجعه، ص 365