محبت امام عصر (عج)

سرشت انسان بر محبت کسی است که به او نیکی کرده است و یا واسطه احسان و نیکی بوده است. بدیهی است اگر این احسان و یا واسطه نیکی بودن تذکر داده شود، محبت ایجاد می گردد. در حدیث است که امام (علیه السلام) در تفسیر آیه ای از آیات قرآن در خصوص حضرت موسی (علیه السلام) می فرمایند که: خدای تعالی به موسی وحی فرمود که مرا نزد خلقم محبوب کن. موسی گفت: چگونه؟ فرمود: به آنها نعمت ها و بخشش های مرا یادآوری کن تا مرا دوست بدارند.
از آنجا که تمام نعمت های فراوان و عنایات بی پایان خداوند که ما را فرا گرفته است، به برکت وجود مقدس امام عصر (عجل الله تعالی فرجه) و به واسطه اوست، در نتیجه نهاد و سرشت ما به محبت او سرشته شده است.
اما در محبت آن حضرت ویژگی و خصوصیتی است که مقتضی امر مخصوص آن جناب میباشد و در حدیث معراج پیامبر نیز می دانیم که خداوند، ائمه (علیه السلام) را به پیامبر (صلی الله علیه و آله) می نمایاند به صورتی که حضرت مهدی (علیه السلام) مانند ستاره درخشانی در میان ایشان بوده است و خدا این جمع را اینگونه معرفی می کند: اینان امامان هستند و این قائم است، حلالم را حلال و حرامم را حرام می نماید و از دشمنانم انتقام می گیرد. ای محمد، او را دوست بدار که من او را و دوست دارنده او را دوست دارم.
یکی از دلایل این اختصاص این مطلب است که محبت و شناخت آن حضرت از محبت و معرفت امامان دیگر جدا نمی گردد، در حالیکه عکس آن چنین نیست و ممکن است فردی نسبت به امامان دیگر محبت و معرفت داشته باشد ولی نسبت به آن حضرت معرفت و محبت نداشته باشد. بنابراین اگر انسان آن بزرگوار را بشناسد و او را دوست بدارد، حقیقت ایمان در او کامل می گردد. لذا با هم بخوانیم:
اللهم عرفنی نفسک فانک ان لم تعرفنی نفسک لم اعرف رسولک .... [1]