مشعری عاشقانه

ندای لبیک می آید از کعبه
آرام و قرار ندارم این روزها
دلم هوای تو را کرده در زمین عرفات
زمین که نه، تکه ای از عرش خدا در زمین که تو میهمان این روزهای آنجایی
دل که نه، جانم بی تاب شده، چشمم خیره مانده این روزها به کعبه
به حاجیان سپیدپوش این روزهای زمین که نگاهم می گردد به دنبالت
دلم آشفته ی اشارتی آسمانی از جانب توست
مولای من گاه گاهی روی از کعبه بگردان
مرا هم نگاهی کن، باران نگاهم را عاشقانه تقدیمت می کنم
دستی تکان بده، لبخندی بزن دل شادم کن عزیز
می دانم عاشقی و غرق در عشقبازی آقا
اما جان مهدی، مرا هم دعایی کن
دعا کن دلم آرام بگیرد از فراغت از نیامدنت
مهدی جان! مدت هاست در پرده پنهان مانده ای تا اهل زمین، عرفاتی شوند و شعوری به بلندای مشعر پیدا کنند و تو را بخواهند و تو بیایی
تمام هستی، در انتظار مشعری عاشقانه است برای درک حاضر بودنت


راستی یادم رفت، حاجیِ زیباروی من، سلام گرم مرا هم به خدای مهدی برسان