سی سال بعد . . .

جعفر ابن محمد قولویه گفت: به قصد رفتن به مکه و انجام مراسم حج حرکت کردم و در آن سال دشمنان به کعبه حمله کردند و حجرالاسود را از جای خود کنده بودند من چون می دانستم که حتماً امام باید آن را نصب کند و در این زمان حضرت امام عصر علیه السلام آن را نصب می کند، لذا سعی داشتم، شاهد و ناظر نصب حجر به دست آن حضرت باشم.
اما همین که به بغداد رسیدم مریض شدم و در شرف مرگ قرار گرفتم و از ادامه مسیر بازماندم، چون از ادامه ی سفر مأیوس شدم، شخصی به نام ابوهشام را پیدا کردم و نامه ای را «که در آن خطاب به امام زمان علیه السلام نوشته بودم که آیا از این مرض نجات پیدا می کنم یا می میرم»، به او دادم و از او خواستم توجه کامل داشته باشد که چه کسی حجرالاسود را نصب می کند، تا این نامه را به او بدهد و جواب آن را برایم بیاورد.
ابوهشام گفت: به مکه رفتم و در محلی که کاملاً می توانستم محل نصب حجرالاسود را ببینم ایستادم و دیدم هرکس می خواهد آن سنگ را سرجای خود بگذارد سنگ می لرزد و در جای خود قرار نمی گیرد! تا اینکه جوانی زیبا جلو آمد و سنگ را برداشت و برجای خود قرار داد و سنگ همان جا باقی ماند و آنچنان محکم برجای خود چسبید که گویا اصلاً کنده نشده بود. صدای مردم بلند شد و آن شخص به طرف بیرون مسجدالحرام رفت، من با عجله به سوی او دویدم به طوری که مردم را کنار می زدم و می رفتم که همه خیال می کردند دیوانه شده ام.
من چشم از او برنمی داشتم تا او را گم نکنم. وقتی از میان مردم بیرون رفتم تندتر دویدم تا پشت سر او رسیدم، او ایستاد و رویش را برگردانید و فرمود: آنچه با خود داری به من بده. من نامه را به او دادم و بدون آنکه نگاهی در آن بکند فرمود:
به صاحب نامه بگو که از مرض شفا می یابد و سی سال دیگر زندگی می کند، آنگاه از من دور شد و من آن چنان مات و مبهوت مانده بودم که قدرت حرکت نداشتم، تا او از دیده ام غایب شد.
و سی سال بعد جعفر مریض شد و به تهیه قبر و وصیت کردن پرداخت به او گفتند: ان شاء الله خوب می شوی! گفت: امسال همان سالی است که وعده مردن من در آن داده شده است و طولی نکشید که از دنیا رفت.