وضعیت قرآن در آخرالزمان

1. پیامبر اکرم صلی الله و علیه و اله فرمودند: زود باشد که بیاید زمانی بر امت من که قاریان و فقها کم می شوند، پس بعد از آن زمانی بر امت من بیاید که قرآن قرائت می کنند، اما از گلوی ایشان تجاوز نمی کند. [1]
2. بر امت من زمانی می آید که در قرآن با ساز و نوازها قرائت می گردد. [2]
3. در آن زمان، قرآن را جز با آواز خوش نمی شناسد. [3] (در این رابطه می توان گفت که به معنا و مفاهیم قرآن بی اعتنا هستند.)
4. زود باشد که بر امت من زمانی بیاید که از قرآن - بین آنها - به جز نقشی باقی نمی ماند. [4] (به فرامین و و دستورات قرآن عمل نمی کنند.)
5. زود باشد بر امت من زمانی بیاید که از قرآن جز درس آن باقی نمی ماند، و از اسلام مگر اسم آن باقی نمی ماند و مردم نسبتشان را به اسلام می دهند در حالی که از اسلام دور هستند؛ مساجد ایشان آباد است در حالی که از هدایت خالی و خراب می باشد، و دانشمندان آنها بدترین دانشمندان زیر آسمان هستند، چرا که فتنه ها از آنها بر می خیزد و به سوی آنان بر می گردد. [5]
6. امام باقر (علیه السلام) فرمودند: قاریان قرآن سه دسته می باشند: یکی آنان که قرآن را می خوانند و آن را اسباب کسب و سرمایه خود می گردانند و پادشاهان را به واسطه آن به خود جلب می کنند؛ دسته دیگر قرآن را می خوانند و حرفش را حفظ می کنند؛ اما حدودش را ضایع می نمایند - بدان عمل نمی کنند - و مانند ظرف آبخوری پس از رفع احتیاج بر عقب شتر می بندند؛ خداوند این گونه قرآن خوانان را زیاد نکند؛ دسته سوم، قرآن را می خوانند و آن را به منزله دارو به شمار می آورند و به واسطه قرآن خواندن شب زنده داری می کنند و روزش را به واسطه روزه داشتن به تشنگی به سر می برند و در مساجدشان قیام می کنند و به واسطه آن از بستر خوابشان کناره گیری می کنند؛ پس خداوند به واسطه این دسته از قرآن خوانان بلا را دور می سازد و مؤمنین را بر دشمنان نصرت می دهد و به واسطه آنان از آسمان باران می فرستد، پس به خدا قسم این دسته از قاریان از کبریت احمر [6] کمترند. [7]
7. در روایات است که در آخر الزمان شنیدن قرآن بر مردم سنگین شده است اما شنیدن سخنان باطل برای آنها سبک و آسان می باشد. [8]
8. در روایات است که در آن زمان برای آنکه حکمی از قرآن را بشنود به مجلسشان داخل می شود؛ اما هنوز در جای خود قرار نگرفته و مطمئن ننشسته است که از دین خارج می گردد، و او را از دین پادشاهی به دین پادشاه دیگر، و از حکومت شاهی به حکومت ولایت شاهی دیگر، و از اطاعت شاهی به اطاعت شاهی دیگر، و از عهد و پیمان شاهی به عهد و پیمان شاهی دیگر منتقل می سازند، پس خداوند ایشان را از آن جایی که نمی دانند و بر آن گمان ندارند و به عذاب نزدیک بگیرد؛ زیرا کید و مکر خداوند متین است. [9] (منظور آن است که اسم مجالسشان تفسیر قرآن است، اما باطنش دعوت به این و آن است و تأویل بر مقاصد و هواهاست.)
9. در آن زمان قاریان قرآن بسیار می باشند، اما عمل کنندگان به آن کم می باشد و قاریان قرآن به حاکمان میل پیدا می کنند. [10]

پی نوشت:
1-نوائب الدهور، ج 1، ص 158 به نقل از منتخب کنز المعال، ص 11.
2- نوائب الدهور، ج 1، ص 170.
3- مهدی منتظر، ص 427.
4- نوائب الدهور، ج 1، ص 261 به نقل از ثواب الاعمال و عقاب الاعمال، شیخ صدوق (ره)
5- الملاجم طاوویی، ص 47؛ عقاب الاعمال، شیخ صدوق، ص 30؛ بحار الانوار، ج 6، ص 2؛ منتخب الاثر، ص 427.
6- در لغت عرب چیز کمیاب را به کبریت احمر تشبیه می کنند.
7- اصول کافی، ج 4، ص 435؛ کتاب فضل قرآن، باب نوادر، ح 1.
8- منتخب الاثر، فصل ششم، باب 2، ح 9، ص 534؛ بحار الانوار، ج 52،ص 257؛ الزام الناصب، ص 183.
9- مهدی منتظر، ص 132.
10-همان.