و دليل بر اين دو مكرمت روايتى است كه در مجلّد اوّل بحار مسنداً از حضرت ابى عبد اللَّه صادق‏عليه السلام آمده كه به داوود بن سرحان فرمود: اى داوود! سلام مرا به دوستان و پيروانم برسان و اين‏كه مى‏گويم: خداوند رحمت كند بنده‏اى را كه با ديگرى جمع بشود پس امر ما را مذاكره نمايند كه سومى آنان فرشته‏اى خواهد بود كه براى آن دو طلب مغفرت كند، و هيچ‏گاه دو نفرى بر ياد ما جمع نشوند مگر اين‏كه: خداى تعالى به جهت اجتماع آنان به فرشتگانش مباهات مى‏نمايد.

پس هرگاه اجتماع كرديد به يادآورى و گفت و شنود امر ما بپردازيد، كه در جمع شدن و مذاكره شما احياى امر ما است و بهترين مردم بعد از ما كسى است كه امر ما را مذاكره كند و به ياد ما دعوت نمايد. [1]

مى‏گويم: وجه دلالت اين‏كه پرداختن به دعا براى مولايمان صاحب الزمان‏ ارواحنا له الفداء از بارزترين مصاديق ذكر و ارزنده‏ترين افراد آن است، خداوند ما و ساير مؤمنين را به آن توفيق دهد.