از آثار دعا براى تعجيل فرج حضرت قائم‏ ارواحنا له الفداء ايمنى از عقوبت‏هاى اخروى و اهوال روز قيامت است. شاهد بر اين معنى چند آيه است:

1- خداوند - عزّوجلّ - مى‏فرمايد: إِنَّ الَّذِينَ هادُوا وَالنَّصارى وَالصَّابِئِينَ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَاليَوْمِ الآخَرِ وَعَمِلَ صالِحاً فَلَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَلا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلا هُمْ يَحْزَنُونَ؛ [1] به تحقيق آنان كه ايمان آورده‏اند و كسانى كه يهودى شدند و نصارى و صابئين، هركس به خداوند و روز آخر ايمان آورده و عمل صالح انجام دهد، پاداش آن‏ها نزد پروردگارشان محفوظ است و نه ترسى بر آنان هست و نه اندوهگين مى‏شوند.

بنابر اين‏كه مراد از روز آخر، زمان دولت حضرت قائم‏ ارواحنا له الفداء باشد. چنان‏كه در اصول كافى درباره آيه: مَنْ كانَ يُرِيدُ حَرْثَ الآخِرَةَ... ، از امام صادق‏عليه السلام آمده كه فرمود: مَنْ كانَ يُرِيدُ حَرْثَ الآخِرَةَ... ؛ هر كس كشت آخرت خواهد، فرمود: يعنى معرفت امير مؤمنان و ائمه‏عليهم السلام. نَزِدْ لَهُ فِي حَرْثِهِ... ؛ در كشتش بيفزاييم.

فرمود: معرفتش را فزون سازيم تا بهره خويش را از دولت امامان دريافت نمايد.

وَمَنْ كانَ يُرِيدُ حَرْثَ الدُّنْيا نُؤْتِهِ مِنْها وَما لَهُ فِي الآخِرَةِ مِنْ نَصِيبٍ؛ و هر كس كِشت دنيا را بخواهد، چيزى از آن به او مى‏دهيم و در آخرت او را بهره‏اى نيست. فرمود: يعنى براى او در دولت حق با امام قائم‏عليه السلام بهره‏اى نيست. [2]

يا اين‏كه منظور از عمل صالح معرفت امامان‏عليهم السلام باشد، چنان‏كه در تفسير عياشى از امام صادق‏عليه السلام آمده كه درباره فرموده خداى تعالى: فَلْيَعْمَلْ عَمَلاً صالِحاً؛ [3] پس لازم است عمل صالحى انجام دهد. فرمود: منظور از عمل صالح معرفت امامان‏عليهم السلام است. [4]

و از امام باقرعليه السلام درباره فرموده خداى تعالى: اَلَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحاتِ؛ [5] آنان كه ايمان آورده و كارهاى نيك انجام دادند. آمده كه فرمود: يعنى آنان كه ايمان آوردند به خدا و به رسول او و امامان اولى الامرعليهم السلام و ايشان را اطاعت كردند كه آن، ايمان و عمل صالح است... . [6]

وجه استشهاد اين‏كه: دعا كننده براى تعجيل ظهور حضرت صاحب الزمان‏ ارواحنا له الفداء در هر دو عنوان داخل است.

2- فرموده خداى تعالى در سوره بقره: بَلى مَنْ أَسْلَمَ وَجْهَهُ للَّهِِ وَهُوَ مُحْسنٌ فَلَهُ أَجْرُهُ عِنْدَ رَبِّهِ وَلا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلا هُمْ يَحْزَنُونَ؛ [7] آرى كسى كه در برابر اللَّه تسليم گرديد در حالى كه نيكوكار باشد، پس اجر او نزد پروردگارش محفوظ است و نه ترسى بر آن‏هاست و نه غمگين شوند.

بنابر اين‏كه منظور از محسن، نيكوكار پيرو على‏عليه السلام باشد، چنان‏كه در مشكاة الاسرار به نقل از تفسير عياشى و غير آن آمده كه: امام باقرعليه السلام درباره فرموده خداى تعالى: إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُ بِالعَدْلِ وَالإِحْسانِ وَإِيت‏آءِ ذِي القُرْبى؛ [8] خداوند امر مى‏كند به عدل و احسان و عطاى خويشاوند.

فرمود: عدل محمدصلى الله عليه وآله وسلم است كه هركس اطاعتش كند عدالت كرده، و احسان على‏عليه السلام است كه هركس از او پيروى كند احسان نمايد و محسن در بهشت است، وَإِيت‏آءِ ذِي القُرْبى از جهت خويشاوندى ما. خداوند بندگان را به مودت و توجه به سوى ما امر فرموده است. [9]

وجه استشهاد اين‏كه: دعا براى مولايمان حضرت قائم‏ ارواحنا له الفداء از تولاّى قلبى نسبت به امير مؤمنان‏عليه السلام برخاسته، بلكه از واضحترين اقسام تولاّى زبانى نسبت به آن حضرت است، پس هركه براى آن حضرت دعا كند در حقيقت به ولاى امير المؤمنين‏عليه السلام تمسك جسته و موالى آن جناب محسن است و در عداد افرادى كه آيه شريفه بر آن‏ها دلالت دارد. ان شاء اللَّه تعالى.

3- فرموده خداى تعالى: وَلا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْواتاً بَلْ أَحْياءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ . فَرِحِينَ بِما آتيهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ وَيَسْتَبْشِرُونَ بِالَّذِينَ لَمْ يَلْحَقُوا بِهِمْ مِنْ خَلْفِهِمْ أَلاَّ خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلا هُمْ يَحْزَنُونَ؛ [10] و البته مپندار آنان را كه در راه خدا كشته شده‏اند مرده باشند، بلكه زنده‏اند، نزد پروردگارشان متنعم‏اند. آنان به فضل الهى شادمانند و به آن مؤمنانى كه هنوز به آنان ملحق نشده‏اند بشارت دهند كه نه ترسى بر آن‏ها هست و نه اندوهگين شوند. به جهت آنچه خواهد آمد كه دعا كننده براى حضرت قائم‏ ارواحنا له الفداء داخل در شهيدان است با پيغمبر و امير المؤمنين‏عليهما السلام، پس به آنچه ايشان رسيده‏اند او نيز نايل خواهد شد و از جمله آثارى است كه در اين آيه شريفه ياد شده است.

4- فرموده خداوند متعال: أَلا إِنَّ أَوْلِى‏آءَ اللَّهِ لا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلا هُمْ يَحْزَنُونَ؛ [11] آگاه باشيد كه اولياى خدا نه ترسى بر ايشان هست و نه محزون مى‏شوند. به ضميمه روايتى كه در كمال الدين آمده، امام صادق‏عليه السلام فرمود: خوشا به حال شيعيان قائم ما كه در زمان غيبتش منتظر ظهورش باشند و در زمان ظهور فرمانبردار و مطيع او، آنان هستند اولياى خدا كه نه ترسى بر ايشان هست و نه محزون مى‏شوند. [12]

وجه استدلال اين‏كه: دعا كردن نشانه انتظار است چنان‏كه بر اهل بينش پوشيده نيست.

5- آيه شريفه در سوره احقاف: إِنَّ الَّذِينَ قالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقامُوا فَلا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلا هُمْ يَحْزَنُونَ؛ [13] به تحقيق آنان كه گفتند: پروردگار ما اللَّه است، آن‏گاه استقامت كردند، پس هيچ ترسى بر آن‏ها نيست و نه اندوهگين شوند. به جهت روايتى كه در اصول كافى از محمد بن مسلم آمده كه گفت: از حضرت ابى عبد اللَّه صادق‏عليه السلام درباره فرموده خداى - عزّوجلّ - : اَلَّذِينَ قالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقامُوا پرسيدم. فرمود: در اعتقاد به امامان يكى پس ازديگرى استقامت نمايند. [14]

ترديدى نيست كه دعا كردن براى تعجيل فرج و ظهور مولايمان صاحب الزمان‏ ارواحنا له الفداء دليل و نشانه استقامت دعا كننده بر اعتقاد به امامان‏عليهم السلام است.

از آيات ديگرى نيز مى‏توان اين مكرمت ارزنده را استفاده كرد كه از ترس اطاله سخن از ذكر آن‏ها صرف نظر كرديم، و همچنين از روايات متعددى اين مطلب به دست مى‏آيد.

از جمله: شيخ ثقه جليل على بن ابراهيم قمى در تفسير خود به سند صحيحى درباره آيه شريفه: وَعَلَى الأَعْرافِ رِجالٌ يَعْرِفُونَ كُلاًّ بِسِيماهُمْ؛ [15] و بر اعراف مردانى هستند كه هريك را به چهره‏هايشان مى‏شناسند. از امام صادق‏عليه السلام روايت كرده كه فرمودند: اعراف: توده ريگى بين بهشت و جهنم است.

و مردان: امامان‏عليهم السلام هستند كه بر اعراف با پيروانشان مى‏ايستند، در حالى كه مؤمنين بدون حساب به سوى بهشت سبقت جسته‏اند و امامان‏عليهم السلام به پيروان گنهكار خود مى‏گويند: بنگريد! برادرانتان را در بهشت كه بدون حساب به سوى آن رفته‏اند.

و اين است فرموده خداوند - تبارك و تعالى - : سَلامٌ عَلَيْكُمْ لَمْ يَدْخُلُوها وَهُمْ يَطْمَعُونَ؛ سلام بر شما داخل بهشت نشده‏اند ولى در انتظار و اميد آن هستند.

سپس به آن‏ها گفته مى‏شود: دشمنانتان را در جهنم بنگريد، و همين است فرموده خداى تعالى: وَإِذا صُرِفَتْ أَبْصارُهُمْ تِلْقاءَ أَصْحابِ النَّارِ قالُوا رَبَّنا لا تَجْعَلْنا مَعَ القَوْمِ الظَّالِمِينَ وَنادى أَصْحابُ الأَعْرافِ رِجالاً يَعْرِفُونَهُمْ بِسِيماهُمْ فِي النَّارِ فَقالُوا ما أَغْنى عَنْكُمْ جَمْعُكُمْ فِي الدُّنْيا وَما كُنْتُمْ تَسْتَكْبِرُونَ؛ و چون نظر آن‏ها گنه‏كاران اصحاب اعراف به سوى اهل جهنم معطوف گردد، گويند: پروردگارا! ما را با ستم‏كاران قرار مده.

و اصحاب اعراف مردانى را كه به سيمايشان مى‏شناسند و در آتشند، آواز دهند و گويند: ديديد كه جمع شما در دنيا، و تكبّرى كه داشتيد هيچ خطرى از شما دور نساخت.

آن‏گاه ائمه‏عليهم السلام به كسانى كه در جهنم هستند از دشمنانشان مى‏گويند: اين‏ها شيعيان و برادرانمان هستند كه شما در دنيا سوگند مى‏خورديد كه خداوند رحمتى به آن‏ها نمى‏رساند. سپس امامان به شيعيان خود مى‏گويند: داخل بهشت شويد نه ترسى بر شما هست و نه محزون خواهيد گشت. [16]

مى‏گويم: حديثى كه در مكرمت سى و دوم از امير مؤمنان‏عليه السلام آورديم دلالت مى‏كند بر شفاعت امامان‏عليهم السلام براى هركس كه آن‏ها را يارى كند.

و نيز در همانجا گفتيم كه دعا كننده براى مولايمان صاحب الزمان‏ ارواحنا له الفداء در آن عنوان داخل است، پس به شفاعت امامان در عداد كسانى خواهد بود كه نه ترسى بر آنان هست و نه اندوهگين مى‏شوند.