كلمه ظهور نوعاً به معناى ظهور شخص امام زمان ارواحنا له الفداء مطرح مى شود و مثلاً به همين معنى عجل على ظهورك گفته مى شود والبته اين مسأله اى قطعى وغير قابل انكار است لكن احتمال قوى وجدى ديگرى هم وجود داردكه ظهور به معناى ظهور امر باشد، نه ظهور شخص. البته ظهوركامل وقائم امر، مستلزم ظهور شخص است يعنى تا شخص ظاهر نشود، امر امت به صورت تمام وكامل ظاهر نمى شود، ولى درعين حال ميان اين دو تفاوت هايى وجود دارد. اصل اين تفكر وانديشه از اين جا سرچشمه مى گيردكه ظهور حداقل مى تواند دو معنا داشته باشد: يك بار به معناى طلوع و آشكار شدن وپيدايش بعد از استتار: بدينگونه كه ظهور را نقطه مقابل خفا بگيريم كه نظارت مطلب بيشتر به ظهور شخص مى باشد، والبته اين قابل انكارنيست، و يار ديگر ظهور را از ماده و ريشه ظهور معناكنيم كه عبارت از تقويت وپشتوانه يافتن چيزى باشدكه ما از آن تعبير به پيروزى و حاكميت مقتدرانه مى نماييم و در اين برداشت و نظر، مطالب ديگرى به ذهن مى رسد ونتايج ديگرى به دست مى آيد
در اين بحث، توجه به مشتقات لفظى لغت ظهور، مفيد مطالب ارزشمندى است كه مى توان از آن كمك گرفت.
اگر ظهور را صفت شخص بگيريم تمام آيات وروايات وادعيه وزيارات و مناجات هايى كه در آن ها واژه ظهور به كار رفته واستعمال شده است تحقق نيافته ومعنى پيدا نمى كند، مگر با ظهور شخص امام زمان ارواحنا له الفداء زيرا ظهور به معناى پيدايش بعد از استتار وخفا استعمال شده است. اما اگر ظهور را به معناى پيروزى وسلطه اسلام تعبير نماييم حتى ممكن است اين پيروزى البته تا حدودى قبل از ظهور امام زمان ارواحنا له الفداء نيز حاصل شود لكن نه به گونه اى كه مستغنى از ظهور آن حضرت باشيم. [1]
[1] نشريه موعود شماره 11 و10ص 49.
