هرگاه نگاهم به نرگس‏ هاى سفيد و شقايق ‏هاى سرخ مى‏ افتد با حسرت صورتم را بر مى‏ گردانم و قطرات اشكم را كه بى اختيار بر گونه هايم جارى مى‏ شود پاك مى ‏كنم. كسى كه سال هاست در انتظار گل نرگس به سر مى‏ برد و دلش در فراق او همانند شقايق‏ هاى آتشين شده، چگونه تاب مى‏ آورد به راحتى به اين گل‏ها بنگرد. اصلا گل و گلزار بدون شما برايم معنا ندارد، زيبائى گل بدون شما پوچ است و عطر او بدون استشمام عطر دل‏ انگيز وجود شما مفهومى ندارد. شب‏ هاى تار غيبت برايم هميشگى شده و روزهايم را به ظلمات كشانده است. همه مى ‏گويند: چرا ناراحتى، محزونى؟!
چه بگويم به آنها كه خبر از قلب غمگينم ندارند، خنده ‏ى بدون شما سراسر گريه است. عزيز من كجا بروم، و با چه كسى درددل كنم؟! به كه بگويم دگر بريده‏ ام، نمى‏ توانم، واقعاً نمى‏ توانم! روحم دگر تاب اين زندان سرد غيبت را ندارد. همدم هميشگى ام شده اشك، آب و غذايم شده قصه. مولاى من، فداى خاك پايت شوم، كى مى‏ شود مرواريد وجودت را از صدف غيبت برون آرى و چشم جهان و جهانيان را از پرتوهاى آن خيره سازى؟! آقا شما را به مادرت فاطمه زهراعليها السلام قسم مى‏ دهيم هرچه زودتر بيا، مگر شما مرهم پهلوى شكسته‏ ى زهرا مرضيه‏ عليها السلام نيستى؟ مگر شما انتقام گيرنده‏ ى جد شهيدت امام حسين ‏عليه السلام نيستى؟ تو را به مصيبت تلخ اسارت عمه ات زينب كبرى ‏عليها السلام بيا، تو را اشك‏هاى غريبانه ‏ى دوستانت بيا، تو را به دل‏ هاى شكسته‏ ى منتظرانت بيا... ما همچنان در كوچه‏ هاى تنگ انتظار چشم به راهت هستيم و سر بر آستان خاكت افتاده ايم و از خدا ظهورت را خواستاريم.