خداوند فقط هدایت الهی را برای خوشبختی انسان حق و مناسب می داند و هر آیین و دستوری که از طرف غیر خداوند باشد، آن را باطل و جاهلانه می داند. حال می گوییم از جمله دستورهای اساسی و یکی از ارکان آیین خداوند این است که همۀ انسان ها موظفند، برای جذب و جلب هدایت الهی و اتصال به خداوند با امام معصوم و رهبر الهی پیوند داشته باشند، زیرا در غیر این صورت ارتباطشان با خداوند قطع و از هدایت حقیقی و مبتنی بر تخصص محروم می شوند و درست به همین دلیل قرآن کریم سرنوشت انسان ها و خوشبختی یا بدبختی آن ها را در گرو نوع ارتباطشان با امام زمانشان می داند و چنین می فرماید:
«یَومَ تَدعُوا کُلَّ اناسٍ بِامامِهم * روزی که هر قومی را با امامشان دعوت می کنیم» [1]
امام باقر علیه السلام درباره این آیه می فرمایند:
«در آن روز رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم و حضرت امیر و حسن بن علی و حسین بن علی علیه اسلام با قوم خود می آیند و هر کس که در عصر هر امامی از دنیا رفته، آن روز با آن امام محشور می شود.» [2]
آری، هر کس روز قیامت با امام زمان خودش محشور می شود تا در محکمۀ عدل الهی پاسخگوی این سئوال باشد که با امام زمانی که خداوند او را منصوب کرده و شناخت او، ارتباط و پیوند با او و تبعیت از او را بر شما واجب کرده بود، چه کردید؟ خوشا به حال کسانی که به جای پرداختن به الگوهای غیر معصوم و قلابی و غیر متخصص به سراغ رهبران الهی و امامان بر حق رفته باشند که در این صورت با آن ها و در کنار آن ها برای همیشه در سعادت ابدی و اوج خوشبختی از حیات طیبۀ انسانی بهره مند خواهند بود.
امام صادق علیه السلام می فرمایند:
«آیا حمد خدا را به جا نمی آورید که وقتی قیامت می شود، هر قومی را به سوی کسی می خوانند که دوستش می داشتند؟ ما دست به دامن رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم می شویم و شما دست به دامن ما.» [3]
البته این مژده بزرگ که حمد و سپاس بی نهایت را می طلبد و شادی زیادی برای متوسلین به ائمه و مؤمنین به معصومین علیه السلام را در پی خواهد داشت، برای کسانی است که حقیقتاً در دنیا دست به دامان معصومین علیه السلام شده باشند و راهی غیر از راه آن ها را انتخاب نکنند و الگویی غیر از آن ها را نپذیرند تا در نتیجه در قیامت طبق فرمودۀ قرآن کریم با امام خودشان محشور و همراه شوند.
و نیز فرمودند:
«زمین بدون امام رها نمی شود که حلال کند، حلال خدا را و حرام کند، حرام خدا را و همان قول خداوند تعالی است که می فرماید: «روزی که هر قومی را با امامشان دعوت می کنیم» سپس فرمود: رسول خدا فرموده است: کسی که بدون امام بمیرد، مانند مردم عهد جاهلیت مرده است». [4]
و همچنین درباره این آیه فرمودند:
«چون روز قیامت شود، خداوند می فرماید: آیا عدالت از پروردگارشان نیست که بگوید هر قومی دنبال هر کسی بوده اند، بروند، می گویند: بلی عدالت است. پس گفته می شود از هم جدا شوید، (هر کس به همراه کسی رود که در دنیا به دنبال او بوده است) پس جدا می شوند.» [5]
هر کس با الگو و امام خود محشور می شود. اگر امام او بهشتی باشد، با او به بهشت می رود و اگر امام و الگوی او جهنمی باشد، با او به جهنم می رود.
بنابراین از این آیات و روایات به دست آمد، بهشتی یا جهنمی بودن و خوشبختی یا بدبختی هر کس کاملاً به این موضوع بستگی دارد که خود را به چه امامی و چه رهبری سپرده و از چه الگویی تبعیت کرده است، اگر تحت ولایت و رهبری رهبران متخصص الهی و حقیقی بوده است، در مسیر هدایتشان به سوی بهشت و خداوند است و گرنه با همان کسانی که از آن ها تبعیت کرده است، محشور می شود. چون هر رهبری غیر از ائمه صلایت رهبری و تخصص آن را ندارد و رهبری او جاهلانه و غیر منطبق با ساختار وجودی انسان است، پس هدایتش به سوی جهنم است. در نتیجه پیروان خود را با خود به جهنمّ می کشاند. بنابراین هر کس باید در زندگی دقت زیادی کند که چه کسی را رهبر و الگوی خود قرار می دهد. رهبر یعنی کسی که انسان عملاً و از صمیم قلب حاکمیت او را می پذیرد و اندیشه و دستورش را اجرا می کند. پس کسی که ادعا می کند، حضرت مهدی ارواحنا له الفداء امام اوست، ولی عملاً در اعمال و رفتارش و تصمیم گیری ها و اندیشه اش از شخصیت های فاسد و منفور امام زمان ارواحنا له الفداء و کسانی که هیچ سنخیتی با حضرت ندارند، پیروی کند و آن الگوی خود قرار دهد، خود را فریب داده است، زیرا امام واقعی هر کسی الگوی عملی اوست، نه امام ادعایی و شعاری او.
تا این جا روشن شد که ما دو دسته امام و دو دسته پیرو (شیعه) داریم؛
دسته اول، امامان حقیقی و صادقی هستند که خداوند آنها را مجهز به نور علم و هدایت و معصومیت و پاکی کرده و به مردم معرفی نموده است و شیعیان و پیروان آن ها شیعۀ حقیقی هستند و به خوشبختی حقیقی خواهند رسید دسته دوم، امامان کاذب و دروغینی که از طرف خدا نیستند و تخصص های هفتگانه را ندارند و شیعیان و پیروان آن ها پیروان گمراه و دور از راه سعادت هستند. امام صادق علیه السلام درباره چنین افرادی می فرمایند:
«من دان الله بغیر سماع عن صادق الزمه الله البته الی العناء و من ادعی سماعاً من غیر الباب الذی فتحه الله فهو مشرک * هر کسی بدون شنیدن و فرا گرفتن از امامی صادق، خدا را پرستش کند، خداوند قطعاً او را با رنج و مشقت ملازم و همراه می کند و هر کس که ادعای شنیدن کند از غیر دری که خداوند آن را گشوده، مشرک است.» [6]
آری تبعیت از الگوهای غیر متخصصّ و غیرالهی توأم با اشتباهات، بن بست ها، رنج ها و پشیمانی های فراوان است و تنها پیروی از امام حقیقی و صادقی که از طرف خداوند معرفی شده، پشیمانی و اضطراب ندارد.

کتاب آشتی با امام زمان- محمدشجاعی