رو به روي خانه‌ي خدا نشسته‌ام؛ درست روي سنگ‌هاي سرخي كه نگاه مرا به حجرالاسود مي‌رساند، زيرا آسمان كبود شب و در ميان همهمه‌ي آنان كه هر كدام به زباني با خدا مناجات مي‌كند. بسياري اين جا تو را مي‌خوانند اي منجي موعود، اي امام دل‌ها! اي نور حقيقت! بارها دلم به هواي تو گرد كعبه گشته است. بارها تمام راه بين صفا و مروه را به سوي تو، به عشق تو و در پي تو دويده‌ام و روي كوه صفا زمزمه كرده‌ام: «سلام علي آل يس» [1] و اي كعبه‌ي دل‌ها، كعبه هم در انتظار توست تا بدان تكيه زني و نداي «انا بقيه الله الاعظم» سردهي و زمزم نيز هنوز مي‌جوشد به آن اميد كه روزي بر لبان تو بوسه زند.اينك سال‌هاست كه اشك چشم منتظرانت بر دل سوخته‌ي خاك «عرفات» مرهم مي‌نهد و نداي «العجل» شيفتگانت در «جبل الرحمه» مي‌پيچيد. عشق ديدار تو سرها را سودايي مي‌كند و دل‌ها را شيدا. حج، اين دلپذيرترين تكليف الهي و اين زيباترين پرواز آسماني، به كمال خود نمي‌رسد جز به ديدار تو. [2] ديدار تو دل را به عرصه‌ي عشق بازي مي‌كشاند و حج حكايت عاشقي دل است نه تنها گشتن به دور كعبه و سعي در صفا و مروه و بيتوته در مشعر و مني. حج شست و شو در زلال ولايت امام است و لبريز شدن از ايمان به او. اين است آن حجي كه دل را پاك مي‌كند و راه بر گناه و اشتباه مي‌بندد. [3] اين همان حج مقبول است كه حاصل نمي‌شود جز به ولايت و عشق به امام و اين، يعني سرسپردن به دستورهايش، قدم نهادن در مسير رضايتش و لبريز بودن از ايمان به او و از انتظار او.اين‌ها اسراري است كه گاه مهيا كردن توشه‌ي حج بايد در دلت جا دهي. سرمايه‌اي است كه تو را به گوهر آسماني حج مقبول و سعي مشكور مي‌رساند. حال اگر سرمايه‌ي مادي‌ات كم باشد و توشه دنياي‌ات سبك، بسا بهتر و نيكوتر. و ما گاهي غفلت زده و در جهالت فرورفته، واژگون مي‌انديشيم و در اين پرواز آسماني هم دست و پاي دل را به ريسمان دنيا مي‌بنديم و هر چند جامه‌مان سپيد و ساده و بي‌پيرايه باشد، اما چشم دلمان را به دنيا خيره مي‌كنيم. واي از جهالت و غفلت ما! چه كم هستند آن‌ها كه گوهر حج را بيابند و چه بسيارند آن‌ها كه بيهوده و خواب آلوده ناله سردهند. [4] چه كم هستند آن‌ها كه لايق ديدار تو باشند و چه بسيارند آن‌ها كه در انتظار تو فرياد «العجل» به آسمان بلند كنند! همه به حج آمده‌اند و تو بر همه‌ي آنان شاهدي، هر چند آنان تو را نمي‌بينند. [5] در اين ميان چه كم هستند آنان كه در سايه‌ي رضايت تو قرار يابند و چه بسيارند آنان كه دلت را اندوهگين كنند. اي كعبه‌ي مقصود! اي صفاي دل! اي تمام آرزوي هستي! ياري‌مان كن تا آن گونه باشيم كه تو پسندي و بخواهي.