سيد عبدالكريم حائرى چشمش به من افتاد و فرمود: من از طرف حضرت بقية اللَّه امام زمان‏ ارواحنا له الفداء دستور مى‏دهم كه به فقرا توجه نموده و آنها را دست خالى برمگردان.»
حجة الاسلام و المسلمين آقاى قرائتى مى‏گويد:
در همدان به ديدن يكى از محترمين آن شهر كه پدر سه شهيد بود رفتم و از آنجا به همراه پدر شهيد و چند نفر ديگر به زيارت آية اللَّه آخوند ملا على معصومى همدانى رفتيم (ايشان سال 1357 رحلت فرمودند) ساعتى كه در خدمت ايشان بوديم، مى‏ديديم مرتب خادم آقا مى‏آيد و اظهار مى‏كند كه فقيرى درِ خانه است و پول مى‏خواهد. آخوند هم مرتب دست مى‏كرد و از زير تشكى كه رويش نشسته بود يك اسكناس پنج تومانى بيرون مى‏آورد و به خادم مى‏داد. تا اينكه آخوند از جاى خود حركت كرد و بيرون رفت.
يكى از همراهان مى‏خواست بداند كه در زير تشك چقدر پول است، وقتى كه تشك را بلند كرد ديد چيزى نيست، فكر كرديم كه پول تمام شده است. آية اللَّه آخوند تشريف آورد و دوباره روى آن تشك نشست، مجدداً خادم آمد و براى فقرا پول خواست. آخوند دست برد و از زير تشك، پنج تومانى را بيرون آورد و به خادم داد و اين كار چند مرتبه تكرار شد.
بالاخره آن رفيق ما، طاقت نياورد و سرِّ اين مطلب را از آخوند خواست و اظهار كرد كه من ديدم زير تشك پولى نبود و ما متحيريم كه اين پول‏هاى فراوان از كجا بدست شما مى‏رسد كه به چشم ما ديده نمى‏شود؟!
آخوند فكرى كرد و بعد فرمود: من دستورالعملى را انجام دادم كه هر كس آن را تا چهل روز انجام دهد روز چهلم به خدمت امام زمان‏ ارواحنا له الفداء شرفياب مى‏شود و من مشغول انجام آن عمل شدم ولى نتوانستم كامل انجام بدهم. شبِ روز چهلم در عالم رؤيا ديدم مرحوم حاج شيخ عبدالكريم حائرى‏قدس سره در يكى از خيابان‏هاى شهر راه مى‏رفت و فقراى زيادى به دنبال ايشان راه افتاده و از حاج شيخ پول مى‏گرفتند در اين ميان، حاج شيخ چشمش به من افتاد و فرمود: «من از طرف حضرت بقية اللَّه امام زمان‏ ارواحنا له الفداء دستور مى‏دهم كه به فقرا توجه نموده و آنها را دست خالى برمگردان.»
از آن وقت، من مطمئنم كه امام زمان‏ ارواحنا له الفداء خودشان مسئول اين بودجه هستند و اين از بركت وجود آن حضرت است.[1]
تو اسم اعظم پروردگارى
تو يكتا خاتم هشت و چهارى‏
تو سرّ خاص رب العالمينى‏
به تو كرده تجلّى ذات بارى‏