وقتى به نوشتن مشغول شد و شب به نيمه رسيد، خواب برايشان غلبه نمود. و بى اختيار به خواب رفت و قلم از دستش افتاد. وقتى صبح شد كتاب را تمام شده ديد و در آخر آن نسخه اين جمله نوشته شده است.
«كتبه م ح م د بن الحسن العسكرى صاحب الزمان»
شهيد ثالث مى‏فرمايد:
بين اهل ايمان معروف است كه يكى از علماى اهل سنت كتابى در ردّ مذهب شيعه نوشت و در مجالس و محافل، آن را براى مردم مى‏خواند و آنان را گمراه مى‏نمود و از ترس آن كه مبادا كسى از علماى شيعه كتاب او را ردّ نمايد، آن را به كسى نمى‏داد كه نسخه‏اى از روى آن بنويسد.
علامه حلى هميشه به دنبال راهى بود كه كتاب را به دست آورد و ردّ كند. رابطه استاد و شاگردى را وسيله‏اى قرار داد و از عالم سنى درخواست نمود كتاب را به او امانت بدهد. آن شخص چون نمى‏خواست كه دست ردّ به سينه علامه حلى بزند، گفت: سوگند خورده‏ام كه اين كتاب را بيشتر از يك شب پيش كسى نگذارم.
علامه حلى همان يك شب را غنيمت شمرد و كتاب را از او گرفت و به خانه برد كه در همين يك شب تا آنجايى كه مى‏تواند از آن كتاب بنويسد.
وقتى به نوشتن مشغول شد و شب به نيمه رسيد، خواب بر ايشان غلبه نمود و بى اختيار به خواب رفت و قلم از دستش افتاد. وقتى صبح شد به محض بيدارى، غم عالم به دلش نشست و بسيار ناراحت شد كه موفق نشده كتاب را بنويسد تا جواب محكمى براى آن داشته باشد. نوشته‏هايش را برداشت اما با كمال تعجب ديد تمام كتاب نوشته شده است و در صفحه آخر جمله‏اى است كه اشك علامه را جارى ساخت. «كتبه م ح م د بن الحسن العسكرى صاحب الزمان»
اين نسخه كتاب را حجة بن الحسن العسكرى صاحب الزمان‏ ارواحنا له الفداء نوشته است. علامه فهميد كه حضرت تشريف آورده و نسخه را با خط مبارك خود تمام نموده‏اند.[1]