يكى از شيوه‏هاى حضرت‏زهرا سلام الله علیها در آگاه‏ساختن مردم از ظلم و ستمى كه نسبت به خاندان اهل‏بيت وارد شد، شكوه و گلايه از سكوت مردم در مقابل غصب حق ايشان و سرزنش امت بر اين سكوت بوده است، اظهار دل‏نگرانى از امتى كه اهل‏بيت پيامبر خود را رها كرده و شكايت از عوامل سقيفه براى غصب حق‏مسلم خاندان رسالت.
از امام صادق عليه السلام نقل شده‏است كه فرمودند:
فاطمه‏ى‏ زهرا سلام الله علیها از امت ساكت و بى‏تفاوت و از ابابكر و عمر در پيشگاه پروردگار خود شكوه كرد و در حالى كه اشك از ديدگانش جارى بود فرمود:
«پروردگارا! به سوى تو شكايت مى‏كنم. از اندوه از دست دادن پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم و فرستاده و برگزيده‏ات، و به تو شكايت مى‏كنم از ارتداد امت پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم و اين‏كه حق ما را از ما بازداشتند، همان حق (ولايت و رهبرى) را كه در قرآن‏كريم خود بر پيامبرت و با زبان او نازل فرمودى.» [1]
حضرت زهرا سلام الله علیها از ارتداد امت پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم نام بردند كه همان رويگردانى از عهد و پيمان غدير و پشت‏كردن به مقام ولايت اميرالمؤمنين عليه السلام است.
فاطمه زهرا سلام الله علیها از يك سو غم از دست دادن پدر خود و پدر امت را بايستى تحمل مى‏كردند و از سويى ديگر، بى‏وفايى امت ايشان را كه در برابر اجر و مزد رسالت، مودّت و دوستى خاندان پيامبرشان را به كينه و سكوت مبدل كرده بودند.
از ام‏سلمه نقل شده است كه فرمود:
«خدمت حضرت زهرا سلام الله علیها رسيدم و پرسيدم: اى دختر رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم شب را چگونه صبح كردى؟ حالت چگونه است؟ ايشان فرمودند:
صبح كردم در ميان حزن شديد و اندوه عظيم. در حالى‏كه پيامبر رفته و وصى او مظلوم واقع شده است. سوگند به خدا، حشمت و عظمت آن كس نابودشد كه بر خلاف حكم خدا در قرآن و سنت و سفارش پيامبراسلام در تأويل و تفسير قرآن، حق‏امامت او را غصب كرده، به ديگران سپردند. اينگونه برخوردهاى خصمانه از كينه‏توزى‏هاى جنگ بدر و كشتگان جنگ احد آن‏هاست كه در درون قلب نفاق‏آميز و انديشه‏ى فتنه انگيزشان پنهان بوده است و تاكنون جرأت اظهار آن را نداشته‏اند، تا در آن هنگام كه حكومت الهى بازيچه‏ى دست قدرت‏طلبان گرديد و امام به حق منزوى شد، آتش كينه‏هاى ديرينه‏شان زبانه كشيد و باران مصيبت‏ها و مشكلات را بر ما باريدند و رشته‏هاى ايمان را دريدند و نسبت به وعده‏هاى الهى كه بر همه واجب فرموده بود، حفظ و پاسدارى از رسالت پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم و دفاع از پرهيزكاران و مومنان ، چه بد و زشت عمل‏كردند.
اما افسوس كه در جهت انتقام گرفتن از پدران مشرك و منافق خود كه در جنگ‏هاى اسلام كشته شدند و عليه اسلام جنگيدند، به دنيا روى آورده، فريب دنيا را خوردند. [2]
با وجود تلاش و كوشش‏پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم در مدت 23 سال رسالتشان براى هدايت مردم، اكثريت آنان ناسپاسى كرده، سفارش پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم را درباره‏ى رعايت حق اميرالمؤمنين على عليه السلام و اهل‏بيت زير پانهادند.
به راستى اگر مردم گوش به سخنان خدا و رسول او مى‏سپردند و عقل و خرد خويش را در مسير مهم‏ترين و سرنوشت‏سازترينِ امردنيا و آخرتشان به دست بازيگران سياه سقيفه نمى‏سپردند، آيا چنين مى‏شد؟!
اما افسوس كه چه زود سخنان و سفارشات پيامبرخدا صلى الله عليه و آله و سلم را به فراموشى‏سپردند! چه زود كينه‏ها و بغض‏هاى ديرينه سربازكرد! و چه زود جسارت‏ها و بى‏حرمتى‏ها به خاندان وحى آغاز شد!
به راستى چرا مردم از على عليه السلام دورى گزيدند. در حالى‏كه منزلت او را در نزد پيامبرصلى الله عليه و آله و سلم مى‏دانستند و فداكارى‏هاى او را در راه‏اسلام ديده بودند و از سبقت وى در مسلمانى و برترى‏اش در علم‏دين و شرافت و قهرمانى‏اش در ميدان‏هاى نبرد و ديگر فضايل او آگاه بودند؟!!
بنا بر آن‏چه كه از بيانات فاطمه‏ى‏ زهرا سلام الله علیها نتيجه مى‏شود و مطابق شواهد تاريخى موجود در روايات، در پاسخ مى‏توان عوامل خيانت را اين‏گونه يافت:
1- حسد و رشك به مقام حضرت على عليه السلام .
2- بغض و كينه‏ى عميق و شديد به آن جناب.
3- دنيادوستى و قدرت‏طلبى.
4- سست ايمانى.
آرى يكى از بزرگ‏ترينِ آزمون‏ها و فتنه‏هاى الهى، آزمايش مردم در پذيرش ولايت اميرالمؤمنين على عليه السلام بود چنان‏چه نخستين آيات سوره‏ى عنكبوت در حجة الوداع نازل شد و خداوند فرمود:
«أَحَسِبَ النَّاسُ أَن يُترَْكُواْ أَن يَقُولُواْ آمَنَّا وَ هُمْ لَا يُفْتَنُونَ»
آيا مردم پنداشته‏اند كه چون بگويند: ايمان آورديم، رها شوند و ديگر آزمايش نشوند؟
پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم درباره‏ى‏شكوه‏ها و غم‏هاى جانكاه دخت گراميشان به اصحاب خويش خبرداده، فرمودند:
«دخترم آن‏چنان در امواج‏بلاها و مصيبت‏ها، غمناك و نگران مى‏شود كه دست بر دعا برداشته، از خدا آرزوى مرگ و شهادت مى‏كند.
چنان‏چه حضرت زهرا سلام الله علیها فرمودند:
پروردگارا!
از زندگانى خسته و روى‏گردان شده‏ام و از دنيازدگان بلاها و مصيبت‏هاى ناگوار ديده‏ام. خدايا مرا به پدرم رسول خدا متصل گردان و مرگ مرا زود برسان.[3]
و اكنون ما نيز اللهُّم اِنّا نَشكوا اِلَيكَ فَقدَ نَبيّنا وغَيبَةَ اِمامِنا و شِدَّةَ الزَّمان ِ عَلَينا ووقوعَ الفِتَنِ بِنا و تَظاهُرَ الاَعداءِ عَلَينا و كَثرَةَ عَدُوّنا وَقِلَّةَ عَدَدِنا (دعا در غيبت امام زمان / مفاتيح الجنان)
« خدايا ما به تو شكايت مى كنيم به خاطر نبودن پيامبرمان و غائب بودن اماممان و سختى و گرفتارى روزگار بر ما و وارد شدن فتنه ها بر ما و مسلط بودن دشمنان بر ما و زيادى دشمن و كمى تعدادمان .. .»
ندبه و دعا ، عرض حال مهجورانى است كه نزد امامشان به دادخواهى مظلومانه نشسته اند و از او هدايت را طلب مى‏كنند .
و اكنون مانيز هر صبح و شام دل را روانه قبله يار كرده و دعاى خويش را عاشقانه بدرقه راهش نثار مى كنيم و هر جمعه به انتظارش مى خوانيم :
اَينَ السََبيل بعدَ السَّبيل ، كجايند آن كسانى كه يكى پس از ديگرى هدايت بودند!
اَينَ اَعلام الدّين ، كجايند آن نشانه ها و راه بران دين!
اَينَ المُدَّخَرُ لِتَجديدِ الفرائضِ و السُّنَن ، كجاست آن كسى كه خدا او را براى تجديد و نو كردن واجبات و سنتهاى دين ذخيره كرده است! [4]