می آید هفدهمین روز از بهارانه ربیع است!؛ بهاری در بهار مدینه شکوفا شد و آسمان، تمام توجهش به زمین است.
کوچه های محله «بنی هاشم»، عطر گل های «محمدی» می دهد و این مناسبت زیبا با نام و یاد پیامبر عشق و آیینه جمال دلارای الهی، محمد مصطفی صلی الله علیه و آله، متبرک است.
گویی آسمان، در برابر زمین به تواضع ایستاده است و پرده از روی اسرار خود برداشته؛ ناشناخته هایش آشکار و انوارش فراگیر شده است.
چیست این شادمانه آسمان و زمین؟
چیست این شور پنهان در هیجان کائنات؟
کیست این که می آید از کانون مهر؟
کیست این که می ریزد به دامان بهاران، شور عشق؟
«آب زنید راه را»، می آید از کانون عشق، نوری که آفاق را به «تصدیق نامش» فرا خواهد خواند.
می آید از سمت آسمان، آیینه ای که پرتو انوار الهی را در سراسر زمین خواهد گسترد.
می آید «پیام آوری» که پیک علوم آسمان و زمین، به «صداقت» کلامش سوگند خواهند خورد و نامش در ذهن کائنات فراگیر خواهد شد.
شکوهمندی که گیرایی کلامش، نغمه های آسمانی را به سکوت وا خواهد داشت!
قرآن به تفسیر علوی اش خواهد بالید و تشنگان حقیقت، آستان نشین درگاهِ کبریایی اش خواهند شد.
«کیمیای» کلامش را «جابر بن حیان»؛ صداقتِ «فقه» اش را ابو بصیر و روایت حدیثش را «زراره بن اعین» و … تکثیر کرد.
می آید از سمت بهاری ترین فصل هستی، تا در دامان عصمت «خاتونی»، به بزرگی و عزّت برسد در علم و عصمت، در عفت و تقوا، در ایمان و شرافت، در ذات و نسب!
می آید امامی که عظمت «فقه جعفری» اش، راه گشای، تمام بن بست های فکری خواهد شد و به پرچم سبز تبارش، اعتباری پایان ناپذیر، خواهد بخشید.
می آید تا با «ید بیضای» دانش، پیروان نور را، به سرمنزل مقصود، راهنما باشد.
حضور حضرتش، فرصتی زیبا و قسمتی زیباتر از تقدیرات الهی در سرنوشت ماست؛ مقدمش گلباران و نام عزیزش، قرین صلواتمان باد؛
اللهم صل علی جعفر بن محمدٍ الصادق علیه السلام و علی آبائه الطاهرین

پر از شمیم بهشت است منبرت آقا
به برکت نفحات مـعــطــــرت آقا

هنوز عطـر و شمیـم محمدی دارد
گلِ دمیده ز لب هـای اطهـرت آقا

شبیه حـضرت خـاتم مـدینه العلمی
عـلوم می چکد از خاک معبرت آقا

چهار هزار حکیـم و فقیه و دانشمند
رهین مکـتب اندیشه گـسترت آقا

اشاره های نـگاهت زُراره می سازد
شنیدنی است کرامات محضرت آقا

و دیده ایم به وقت جـهـاد اندیشه
هزار مرتبه ما فتـح خـیـبرت آقا

ببین که شیعه ‌ی صبح نگاه تو هستیم
در آسمان همیشـه مـــنــورت آقا

هنوز شیعه و «قال الامامُ صادق» هست
کنار چـشـمه‌ی جـــاری ِ کـوثرت آقا

مـگر نـه شـیعه‌ ی‌ تو در تنور آتش رفت
چگـونه ســوخـت بـهشت معطرت آقا

مالک بن انس درباره زهد، عبادت و عرفان امام صادق(ع) نیز گفته است: «به همراه امام صادق(ع)، به قصد مکه و برای انجام دادن مناسک حج از مدینه خارج شدیم. به مسجد شجره، میقات مردم مدینه رسیدیم و لباس احرام پوشیدیم. در هنگام پوشیدن لباس احرام، تلبیه گویی (گفتن لبیک اللهم لبیک) لازم است. دیگران طبق معمول این ذکر را بر زبان جاری می کردند. من متوجه امام صادق(ع) شدم. دیدم حال حضرت منقلب است. هرگاه امام صادق(ع) می خواست لبیک بگوید، رنگ رخساره اش متغیر می شد، هیجانی به امام دست می داد، صدا در گلویش می شکست و مهار اعصاب خویش را از دست می داد، چنان که نزدیک بود از مرکب به زمین بیفتد. من جلو آمدم و گفتم: ای فرزند پیامبر‍! چاره ای نیست، هرطور که شده، باید این ذکر را بر زبان جاری ساخت.
حضرت فرمود: «ای پسر ابی عامر! چگونه جسارت بورزم و به خود جرئت و اجازه لبیک گفتن بدهم؟ لبیک گفتن به این معناست که خداوندا! من آنچه تو مرا به آن می خوانی، با سرعت تمام اجابت می کنم و همواره آماده انجام دادن آن هستم. با چه اطمینانی با خدای خود این گونه گستاخی کنم و خود را بنده آماده به خدمت معرفی کنم؟! اگر در پاسخ گفته شود: «لا لبیک و لا سعدیک؛ آنگاه چه کنم؟»

امام صادق عليه‏السلام فرمود: حضرت مهدي عليه‏السلام «قائم» ناميده شد چرا که قيام شکوهمند او، به حق و عدالت است و هدف ها و شيوه ‏ها و وسايل او در راه رسيدن به هدف نيز همه و همه براساس حق است.
منبع: بحارالانوار، ج 51، ص 30

امام صادق (ع) می فرمایند: هر کس به همه امامان اهل بيت عليه ‏السلام ايمان آورد و مهدي آنان را نپذيرد، بسان کسي است که به همه‏ي پيامبران خدا ايمان آورده اما رسالت آخرين آنان محمد صلي الله عليه و اله و سلم را انکار کرده باشد.
از او پرسيدند: «اي پسر پيامبر! مهدي عليه‏ السلام که از فرزندان شما خواهد بود، کيست؟»
فرمود: «پنجمين امام از نسل پسرم «موسي» است. او از نظرها غايب مي‏گردد و آوردن صريح نام مقدسش براي شما روا نيست.