کبوتران، سیاه پوش غمی بزرگ بر رواق حرم مرثیه می‌خوانند و زائران، اشک ریز و ماتم زده، رفتنت را به سوگ نشسته ‌اند.
حضرت معصومه (س)، مهمان هفده روزه شهر قم هستند و اشک ‌های «قم» به خیابان ‌های اندوه می ‌ریزد. همراه با متونِ فقاهت، پس ‌کوچه‌ های ماتم، نوحه می‌ خوانند.
اینک قرن‌ ها از دهم ربیع الثانی سال 201 هجری قمری گذشته است اما من هنوز همچون کودکی هستم که بر سر راه بانو قرار گرفته است. مهمان ما و عزیز بزرگان است. اما رنجور و تب ‌آلود قدم به شهر می‌ گذارد. با چشم‌ های مهربانش به روی ما لبخند می ‌زند و ما هراسناک از کوچ این بهار هستیم که چند روزی مهمان ماست. لحظات سخت دل کندن است.
بانو وفات می ‌کند و آسمان و زمین خون گریه می ‌کند. غم درگذشت حضرت فاطمه معصومه پرستوها را در غربتی پیوسته می ‌گذارد. زانوهایم می ‌لرزد و همچون زینب در شام غریبان بر زمین فرود می ‌آیم. نه چنین حساب کردم... کوچ زود هنگام؟
آه! یادم نبود که تو نیز فاطمه‌ ای؛ هم‌ نام مادر سادات؛ هم ‌نام بانویی که او نیز عمری به کوتاهی گل بهاری داشت.
این اشک‌ های جاری را با کرامت دست ‌های خودت از روی گونه‌ هایم پاک کن، تو که کریمه اهل بیت هستی.

از انجماد زمین می رهانی ام بانو!
به سمت آینه ها می کشانی ام بانو!

دلم به پنجره هایت دخیل می بندد
شبی که منتظر مهربانی ام بانو!

مگر برای دلم عارفانه می خوانی!
که روبه روی خدا می نشانی ام بانو!

تمام خانه ات از عطر یاس لبریز است
به مرز عشق و جنون می رسانی ام بانو!

شما کریمه ترین مریم کویر قمی
سروش لحظه بی هم زبانی ام! بانو!

یک سال بعد از هجرت برادر، حضرت معصومه (سلام ‌الله ‌علیها) به شوق دیدار برادر به همراه عده ‌اى از برادران و برادرزادگان به طرف خراسان حرکت کرد و در هر شهر و محلى مورد استقبال مردم واقع مى ‌شد. بدین جهت تا کاروان حضرت به شهر ساوه رسید عده ‌اى از مخالفان اهل‌ بیت که از پشتیبانى مأموران حکومت برخوردار بودند، سر راه را گرفتند و با همراهان حضرت وارد جنگ شدند، در این درگیری تقریباً همه مردان کاروان به شهادت رسیدند، حتى بنا بر نقلى حضرت معصومه را نیز مسموم کردند......
در نهایت حضرت فاطمه معصومه (سلام ‌الله ‌علیها) بیمار شدند و چون دیگر امکان ادامه راه به طرف خراسان نبود قصد شهر قم را نمود. پرسید: از این شهر «ساوه» تا «قم» چند فرسنگ است؟ کسانی که آن‌جا بودند، جواب دادند. فرمود: من‌ را به شهر قم ببرید، زیرا از پدرم شنیدم که مى ‌فرمود: «شهر قم مرکز شیعیان ما است».....

امام رضا (علیه السلام) مى فرماید: هر کس نتواند به زیارت من بیاید، برادرم را در رى یا خواهرم را در «قم» زیارت کند که ثواب زیارت مرا در مى یابد.

در دوران ظهور، بر اساس روایت نورانی امام صادق علیه السلام [1]، حرم مطهر کریمه اهل بیت علیهم السلام، حرم این خاندان است. چه زیباست که دراین مکان مقدس و مطهر، زائر دست به دعا برداشته، عرضه دارد: «اسئل اللهان یرینا فیکم السرور و الفرج؛ از خداوند می خواهم که سرور و گشایش شما را ببینیم».
قطعاً روز سرور اهل بیت علیهم السلام، روز ظهور بقیه الله ارواحنا لهُ الفداه است؛ زیرا در دولت او، «عدالت در همه جا گسترده می شود» [2] و «هر حقی به صاحب حق باز می گردد»[3]، «همه حقوق خدا، و خاندان عصمت و طهارت استیفا می شود»[4]، «در تمام مکانها، گلبانگ توحید و شهادت به رسالت پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله طنین انداز می شود»[5] و «مردم را به ولایت امیر مؤمنان علیه السلام و برائت از دشمنان آن حضرت فرا می خوانند».

پی نوشت:
1- ان الله حرما و هو مکة و لرسوله حرما و هو المدینة، و لامیرالمومنین حرماً و هو الکوفة، و لنا حرماً و هو قم، و ستدفن فیه امرأةً من ولدی تسمی فاطمة، من زارها وجبت لها الجنة»؛ «تاریخ قم» ص 214.
2- بحار الانوار، ج 52، ص 322
3- الارشاد، شیخ مفید، ص 343
4- مدینه البلاغه، ج 1، ص 232
5- بحار الانوار، ج 52، ص 308