بهاری تازه در گریبانِ زمان نفس نفس می زند ـ جوانه ها و شکوفه های جاری در شریان تاریخ ـ هوایی منبسط سرشار از نور و لبخند کدام مسیر، به سرانگشتِ تاریخ پیچیده می شود تا چشم های از تحیّر گشوده آسمان به پیشواز آمدنش خاک را به تپش وا دارد؟
ملائک، دست افشان کدام حادثه شگفت اند که گاهواره غرق نورش را در عرش، دست به دست می چرخانند؟
کدام نهر در توازی قدم هایش بر دیواره ها و جداره ها می کوبد؟
کدام خورشیدِ روشن در پیشانیِ میلادِ شکفتنش آسمان و زمین را در نور شناور می سازد؟
دست هایش ستون هفت آسمانند که شکوفه های یقین داده اند.
دریچه های بسته جهل، روبروی نگاهش به سمت آسمانی از معرفت گشوده می شوند و تمام منابر، بوی حکمت می گیرند تا کلمات، بال و پر بگیرند در هوایی گسترده.
می آید و چشم های روشنش می جوشد از بطن آسمان ها و جاری می شود بر گستره خاک لابلای نارنجستان ها، عطر گام هایش می پیچد.
انارستان های دوردست، در سرانگشت هایِ اشارتش روشن و خاموش می شوند و درختان گیسو رها در نسیم می پیچند از اشتیاق آمدنش.
دریچه های آسمان باز می شود تا آبروی زمین، «باقرالعلوم» هرچه روشنایی را با خویش به ارمغان بیاورد. هرچه پروانه بر پیله های هیجان بال می کوبند و در آسمان جاودانگی، پرواز را پر می زنند.
می آید؛ با دستاری از سبز، از جوانه، از رویش، با بهاری شکفته در آستین، با خوشه های سرشار شکوفه در گریبان.
کبوتران رها در کنار چشمه مهتاب، در سرشاری لطفش غبار از بال های پرواز می شویند و بر آستانِ کرامتش بال می گسترند. نفس هایش مردگیِ خاک را به حیات وا می دارد.
می آید؛ هوا بوی پونه های باران خورده می گیرد و هر آن چه روزن، رو به آسمان پر می گیرند و نور را در آغوش می فشارند.
جذبه نگاهش نور است و نور....

امشب شب پیدایش بحر العلوم است
آکنده از شور و شعف، قلب عموم است

خورشید علم از شهر یثرب سر زد امشب
ارض و سما، فریاد شادى بر زد امشب

هنگامه شادى زین العابدین است
میلاد مسعود امام پنجمین است

آمد به دنیا آنکه نامش جاودانى است
روشنگر آیین و راه زندگانى است

آمد به دنیا مظهر یکتاپرستى
احیاگر دین خدا در ملک هستى

آمد به دنیا تشنه جام محمد (ص)
همفکر و هم ‌آیین و همنام محمد (ص)

از کوشش او دین حق پاینده گردد
از دانش او علم و دانش زنده گردد

احمد به وصفش با على تفسیر گوید
زهرا ز یمن مقدمش تکبیر گوید

محمد بن مسلم یکی از اصحاب امام باقر علیه السلام نقل می کند: روزی خدمت امام باقر علیه السلام بودم که یک جفت قمری آمدند و روی دیوار نشسته طبق مرسوم خود بانگ می کردند، و امام باقر علیه السلام ساعتی به آنها پاسخ می گفت، سپس آماده پریدن گشتند، و چون روی دیوار دیگری پریدند، قمری نر یک ساعت بر قمری ماده بانگ می کرد، من عرض کردم: قربانت گردم، داستان این پرندگان چه بود؟
فرمود: ای پسر مسلم هر پرنده و چارپا و جانداری را که خدا آفریده است نسبت به ما شنواتر و فرمان بردارتر از انسان ست، این قمری به ماده خود بدگمان شده و او سوگند یاد کرده بود که کاری نکرده است و گفته بود به داوری محمد بن علی راضی هستی؟
پس هر دو به داوری من راضی گشته و من به قمری نر گفتم: که نسبت به ماده خود ستم کرده ‏ای او تصدیقش کرد.

امام باقر (ع) می فرماید:
هر کس در هر پنج شنبه سوره مائده تلاوت کند، هیچ گاه ایمانش با شرک آمیخته نمی شود.

منبع: بحارالانوار، ج 92، ص 273.

«ابوحمزه ثمالي» آورده است که، در يکي از روزها در محضر درس امام باقر عليه ‏السلام بودم، هنگامي که حاضران رفتند امام فرمود:
اباحمزه! از رخدادهايي که خداوند وقوع آن را قطعي ساخته است قيام «قائم» ماست.
هر کس در آنچه مي‏گويم ترديد کند با حال کفر به خدا، او را ملاقات خواهد کرد. آنگاه افزود: پدرم و مادرم فداي وجود گرانمايه او باد که همنام و هم کنيه من است هفتمين امام پس از من.
پدرم فداي کسي باد که زمين را لبريز از عدل و داد مي‏کند همانگونه که به هنگامه‏ي ظهورش از ستم و بيداد لبريز است.
اباحمزه! هر کس سعادت ديدار او را داشت و همانگونه که به پيامبر و علي عليه ‏السلام سلام و درود مي‏گويد بر آن حضرت درود گفت و فرمانبردار او گرديد، بهشت بر او واجب مي‏گردد و هر کس به آن وجود گرانمايه سلام نگفت، خداوند بهشت را بر او حرام ساخته و او را در آتش سوزان جاي خواهد داد و چه بدجايي است جايگاه ستمکاران.