از گرد راه می رسی؛ از فراسوی فصلی سرد و بارانی؛ ابرهای تیره را از صفحه آسمان می تکانی، پلک می زنی و گل های رنگ رنگ از نگاه خاک می روید.
لبخند می زنی و درختان به سبزی قیام می کنند؛ عشوه می کنی و زمستان، بهار می شود.
این جار بهار، ساکنین خاک را به زندگی می خواند.
بهار، فصل اعتدال و راستی است؛ فصل قد کشیدن گل های ایمان در باغچه دل است.
بهار، قلمرو رویش خوبی هاست و فصل جاری شدن و رسیدن؛ فصلی که غنچه های لب فرو بسته، دهان می گشایند و گل می کنند.
بهار که می آید، کوچه های به بن بست رسیده از سرما، به رقص بر می خیزند و رهگذران را به شوق می آورند.
بهار که می آید، یخ های مکرر زمستانی آب می شود و چشمه چشمه، طراوت بر سنگفرش خیابان ها راه می پوید.
بهار که می آید، دست های سخاوت زمین گل می کند و آسمان، گرمی حیات را مهربان تر از همیشه، در رگ و روح بی جان خاک می پاشد.
بهار که می آید، صدای گام های ظهور، بهتر از هر زمان، گوش را می نوازد.
بهار که می آید، پنجره های بسته رو به آسمان گشوده می شوند و دست های قنوتشان را به پرواز در می آورند.
بهار که می آید، زمین، لباس سپید برفی اش را از تن می کند تا لباس سبز بلوغ بر تن کند.
آری! بهار فصل بلوغ و تماشاست؛ فصلی که یاس ها عطر دوستی می پراکنند و گل های سرخ، خدا را شهادت می دهند.
چه دل انگیز است مژده بهار، آن گاه که هوای سرد، ناجوانمردانه بر شاخ و برگ باغ، تازیانه می کوبد و از هر سو، بادهای سر در گمی، هیجان مرگ در جان درختان می افکند.
گاه از این آرزو که کاش چار فصل زمین بهار باشد، پشیمان می شوم و می دانم بی پاییز و زمستان، بهار، رنگ و نمایی ندارد.
می دانم اگر آن سفر کرده، از کوچ هزاران ساله برگردد و فصل پنجم رویش را بر خاک بگستراند، بهار حقیقی با همه طراوت و زیبایی اش به جهان لبخند خواهد زد.
اللهم عجل لولیک الفرج
نویسنده: علی خیری