به خودم می گفتم علت چیست که امام زمان از ما دور است یا بهتر است بگویم ما از امامان دور هستیم؟
قبول دارم که گناهان ما سبب آزار صاحب ماست اما مگر در زمان بعد از پیامبر گناهان امت پیامبر کم بود که امامشان برای آنها چون خورشید بود و پشت ابر نرفته بوده، با اینکه بدون شک پشت کردن به ولایت حضرت امیرالمومنین و نداشتن حُب ایشان بزرگ ترین گناه است و حال چه برسد که بخواهیم در مورد شهادت دردانه پیامبر حرف بزنیم.
به خودم می گفتم انسان گنه کار که بیشتر به امام احتیاج دارد تا انسان پاک، وقتی در راه گم شدی و راهی را به اشتباه رفتی بیشتر به یک راهنما احتیاج داری، اگر ما گنه کاریم -که هستیم- به امام بیشتر احتیاج داریم.
اما علت واقعی چیست؟
بنظر آن چیزی که باعث شد در طول عمر انسان خدا در زمان های خاصی برای او هادی بفرستد نیاز به هدایت به اضافه مناسب بودن پذیرش هدایت بود.
یعنی اینکه ما نیازمند هدایت و ظهور باشیم کافی نیست بلکه باید تمام وجودمان و تمام جامعه ما آماده پذیرش هدایت باشد.فرق این با گناه نکردن بسیار است،
به قول استاد صفایی حائری: کفر متحرک به اسلام می رسد، ولى اسلام راکد، پدر بزرگِ کفر است. سلمان‏ها در حالى که کافر بودند، حرکتشان آنها را به رسول منتهى کرد و زبیرها در حالى که با رسول بودند، رکودِشان آنها را به کفر پیوند زد. کفرى که با حرکت ما همراه باشد، وحشتى ندارد، وحشت آنجایى است که با رکودها پیوند خورده باشیم.(کتاب حرکت/ صفحه 12)
برای حرکت به سمت ظهور بایستی گناهان را کنار بگذاریم اما این بخشی از حرکت است باید آماده پذیرش حق را در درون خودمان محیا کنیم، باید جای ولایت پذیری از معصوم را به وسعت کل قلبمان باز کنیم و گرنه می شویم آنهایی که نماز شب می خواندن، روزه می گرفتن، به ظاهر گناه نمی کردند اما حرف علی علیه السلام را پذیرش نداشتند و با او به جنگ بر خواستن.