بيت الحمد
حضرت امام جعفر صادق عليه السلام:
«إنَّ لِصاحِبِ الاَْمْرِ بَيْتاً يُقالُ لَهُ بِيْتُ الْحَمْدِ، فيهِ سِراجٌ يَزْهَرُ مُنْذُ يَوْم وُلِدَ اِلي يَوْم يَقُومُ بِالسَّيْفِ لا يُطْفي.»[1]
«صاحب الامر عليه السلام را کاشانه اي است که بيت الحمدش گويند، از روز ولادت آن جناب در آن چراغي روشن و درخشان است و تا روزي که با شمشير بپاخيزد خاموش نمي گردد.»
او ولي خدا و ولي امر الهي است، پس جايگاهي رفيع و خانه اي بلند مرتبه بايد داشته باشد، آن هم خانه اي که به ستايش و حمد الهي نام گرفته و از همان خانه هائي است که حضرت حق عزّوجلّ از آن ها به تقديس و تمجيد ياد فرموده:
(في بُيُوت اَذِنَ اللهُ اَنْ تُرْفَعَ و يُذْکَرَ فيهَا اسْمُهُ، يُسَبِّحُ لَهُ فيها بِالْغُدُوِّ وَ الاْصالِ، رِجالٌ لا تُلْهيهِمْ تِجارَةٌ وَ لا بَيْعٌ عَنْ ذِکْرِ اللهِ)[2]
«در خانه هائي که خداوند اذن فرموده که بلند مرتبه باشند و نام مقدسش در آن ها برده شود، مرداني هستند که صبحگاهان و شامگاهان تسبيح او مي گويند، و هيچ تجارت و خريد و فروشي آن ها را از ذکر خدا غافل نمي سازد.» و بايد در اين خانه نوري و چراغي درخشنده باشد، چرا که خانه نور خداست و نبايد اين نور هرگز خاموش گردد تا عالميان بدانند که نور الهي خاموش نگردد، و حجت خداوند زايل نشود، و گذشت روزگاران متمادي از نورش نمي کاهد و دست دشمنان براي خاموش کردن آن کوتاه است.
(يُريدُونَ لِيُطْفِؤُا نُورَ اللهِ بِافْواهِهِم وَ اللهُ مُتِمُّ نُورِه وَ لَو کَرِهَ الْکـافِـرُونَ)[3]
«آنان مي خواهند نور خدا را با دهان خود خاموش سازند ولي خداوند نور خود را کامل مي کند، هرچند کافران خوش نداشته باشند.»